Με ένα κρεσέντο υπερβολικών δόσεων κύλησε, σε αθλητικό επίπεδο, το τριήμερο 23 – 25 Μαΐου. Εν αρχή, ασφαλώς η ανορθογραφία του final 4 της Euroleague. Ανορθογραφία διότι το Ισραήλ έχει κατοχυρωθεί στην Ευρώπη και διότι αντί η τελική φάση να διοργανωθεί οπουδήποτε στην γηραιά ήπειρο, μετακόμισε στην εγγύς Ανατολή.  Ακολούθως, οι ελληνικές ελπίδες έσβησαν από την Παρασκευή.  Οι δύο ελληνικές ομάδες ηττήθηκαν και οι ημεδαπές ελπίδες για ένα γαλανόλευκο τελικό  χάθηκαν στις ερήμους.  Τώρα πόσο ελληνικές είναι οι ομάδες από τη στιγμή που στον ημιτελικό ο αιώνιος έφηβος έπαιξε με έναν Έλληνα στο παρκέ, ενώ στον μικρό τελικό στην πρώτη πεντάδα του τριφυλλιού δεν υπήρξε Έλληνας, είναι ένα ερώτημα. Για τον νικητή του τελικού της παρηγοριάς η παρουσία του Έλληνα επικεφαλής του τεχνικού επιτελείου σώζει, κάπως, τα προσχήματα της ελληνικότητας.

Παρομοίως, οι ευχές των Μονεγάσκων για την επικράτηση της ομάδας τους στο τελικό, υπό την προεδρία Ρώσου και υπό τις οδηγίες Έλληνα, αλλά και του Charles στην εντός έδρας αναμέτρηση σε αυτό που αποκαλείται το πετράδι του στέμματος της F1, δεν ευοδώθηκαν. Αφενός η τουρκική ομάδα, με Λιθουανό προπονητή έφτασε όχι δύσκολα στη δεύτερη κατάκτηση, αφετέρου ο πείσμων Μονεγάσκος πήρε ότι ήταν δυνατόν από την SF25 αλλά δεν ήταν αρκετό για να περάσει πρώτος τη γραμμή τερματισμού στο τέλος του εβδομηκοστού όγδοου γύρου. Δικαίως ήταν κατσούφης μετά τις κατατακτήριες και δικαίως δεν χάρηκε με τη δεύτερη θέση στην πατρίδα του. Η δε πριγκίπισσά του δεν απομακρύνθηκε από το μελαγχολική της εικόνα κάτι όμως, που της προσφέρει ένα είδος γοητείας μέσα στο μάλλον βαρετό κύκλο του οργιώδη πλούτου και της πιθανής αδιαφορίας στην οποία διάγει.

Αν πρέπει απαραίτητα, σε τούτο το σημείωμα, να φθάσουμε σε κάποιο συμπέρασμα θα είναι κάτι που έχει επισημανθεί ουκ ολίγες φορές. Βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου προβολή, μια κυριολεκτική θυσία των σπορ στο βωμό του θεάματος. Είναι η επιβολή της βασιλείας των μέσων. Ότι πρέπει για να έλξει νέους πελάτες και ότι χρειάζεται για να γκρινιάζουν οι πρεσβύτεροι.