Αν το περιεχόμενο της έκδοσης παρουσιαζόταν ως καλογραμμένο σενάριο και όμορφα σκηνοθετημένη ταινία, ίσως να μην γινόταν ευμενώς αποδεκτή καθότι η θεματολογία της θα χαρακτηριζόταν ως υπερβολικά παραμυθένια. Και όμως οτιδήποτε εξιστορείται στις 253 σελίδες του βιβλίου είναι μια ακριβής περιγραφή αληθινών γεγονότων που ούτε ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος θα μπορούσε να υφάνει. Είναι η ιστορία μεγαλόπρεπων αγαλμάτων που φιλοτεχνήθηκαν στην ιλιγγιώδη άνοδο του χιτλερικού καθεστώτος.

Την εποχή που ο ναζισμός έμοιαζε ανίκητος, τότε που ο φανατισμός και η μισαλλόδοξη μεγαλοπρέπεια, έβαλαν την υφήλιο στην μεγαλύτερη περιπέτεια του εικοστού αιώνα, διακεκριμένοι καλλιτέχνες, πιστοί ή υποτεταγμένοι στις ιδεολογίες περί της ανωτερότητας της Αρίας φυλής φιλοτέχνησαν έργα που παρέπεμπαν στην ισχυροποίηση της και ταυτόχρονα ικανοποιούσαν τον μεγαλοϊδεατισμό καλλιτεχνικό και όχι μόνο του Χίτλερ.

Ο λόγος για τους γλύπτες Josef Thorak, Arno Breker, που εκτέλεσαν τις επιθυμίες του καθεστώτος. Δεν είναι τυχαίο που στο τέλος του Ιουνίου του 1940, όταν ο Χίτλερ επισκέφτηκε το Παρίσι το οποίο οι γερμανικές δυνάμεις είχαν καταλάβει ποζάρισε μπροστά στο πύργο του Άιφελ, ανάμεσα στον αγαπημένο του αρχιτέκτονα Albert Speer και τον Breker. Ο δε Thorak γνωστός για τα μεγαλοπρεπή μνημεία του, είχε από νωρίς την εύνοια του καθεστώτος συγκεντρώνοντας κολακευτικά σχόλια από τα κορυφαία στελέχη του ναζισμού όπως ο συνονόματός του, J. Goebbels.

Στο βίαιο ταξίδι του ναζιστικού κόμματος. πρώτα προς την εξουσία στην Γερμανία και ακολούθως στην απόπειρα να υποδουλώσουν την Ευρώπη και την Σοβιετική Ένωση ένας άνθρωπος αποφάσιζε τι είναι όμορφο, ή τι είναι Τέχνη. O Χίτλερ, που στο μεταξύ είχε γίνει Φύρερ. Οι δημιουργίες των αγαπημένων του καλλιτεχνών κυριαρχούσαν στη αιματηρή πορεία του Γ΄ Ράιχ. Όταν όμως τα χίλια χρόνια κυριαρχίας χάθηκαν σε μια δεκαετία παρασύροντας την υφήλιο σε μια ανείπωτη σφαγή, χιλιάδες έργα τέχνης χάνονταν, άλλαζαν χέρια και γίνονταν αντικείμενο μαύρης αγοράς. Και όσα ήταν μικρών διαστάσεων ήταν σχετικά εύκολο να βρεθούν σε μια ιδιωτική συλλογή, ακόμα και αρκετά χρόνια μετά την άνευ όρων παράδοση των ηττημένων.

Όταν όμως πρόκειται για δυο χάλκινα, τρίμετρα άλογα βάρους πλέον του τόνου που κατασκευάστηκαν στο πελωρίων διαστάσεων ατελιέ του Thorak, και τοποθετήθηκαν στην καγκελαρία θέλοντας να αναδείξουν την αποφασιστική πορεία προς το διαβόητο ζωτικό χώρο, αλλά και  ένα πεντάμετρο, το φύλακα του Breker, τα οποία αγνοούνταν από το τέλος του πολέμου και θεωρούνταν χαμένα, η υπόθεση παίρνει διαστάσεις μύθου.

Αυτός που ξεκίνησε και ολοκλήρωσε το απίστευτο αυτό κυνήγι ήταν ο Ολλανδός ιστορικός τέχνης και ερευνητής Arthur Brand, που μέσα από μια επίμονη και επικίνδυνη έρευνα, μετά από αλλεπάλληλες συναντήσεις και διαπραγματεύσεις με κάθε είδους νοσταλγούς, ή φιλόδοξους παράνομους μεταπράτες και ανάλογα ταξίδια στην Ευρώπη, μέσα από τα γρανάζια μυστικών υπηρεσιών, με αλλόκοτες συναλλαγές μεταξύ σοσιαλιστικών κυβερνήσεων και δυτικών ιδιωτών, αλλά και μυστήριους ρόλους διαφόρων μεσαζόντων κατάφερε να τα εντοπίσει. Παρά την βεβαιότητα ότι είχαν καταστραφεί και οτιδήποτε πιθανόν βρισκόταν θα ήταν αντίγραφο, αυτά που ανακαλύφθηκαν με τη συνδρομή της Γερμανικής αστυνομίας αποδείχθηκαν γνήσια.

Τούτη την πορεία διηγείται με λεπτομέρειες και προσοχή, χωρίς να χρειάζεται να υπερβάλλει διότι η όλη ιστορία είναι μια παρανοϊκή υπερβολή. Έφτασε στο αίσιο τέλος συνδυάζοντας στοιχεία και πληροφορίες που έμοιαζαν να μην ταιριάζουν πουθενά. Το τέλος κορυφώνεται με συνθήκες ενός θρίλερ όπου την καταστροφή και την επιτυχία τις χωρίζει μια αδιόρατη γραμμή.