Κάτι απροσδόκητο, από εκείνα που ανατρέπουν με όχι ευχάριστο τρόπο προγραμματισμό και καθημερινότητα, με έφερε πεζή στους δρόμους της πόλης την οποία δεν γνώριζα καλά. Βηματίζοντας παρατηρούσα το περιβάλλον που, όταν οδηγείς σου ξεφεύγει.

Μια καλοσυντηρημένη παλιά μονοκατοικία, που πιθανόν κάποτε να έφερε το χαρακτηρισμό «αρχοντικό», ήταν διάστικτη από χρωματιστά ακαλαίσθητα τραύματα. Θυμήθηκα την αφήγηση της Anna Laura Braghetti σε ένα από τα πλέον σπαραξικάρδια βιβλία για τα μολυβένια χρόνια, στην Ιταλία. Περιγράφει τη δράση της οργάνωσης «Ερυθρές Ταξιαρχίες» σε ένα πλαίσιο κολασμένης βίας και ανεξέλεγκτης αντιπαλότητας ανάμεσα στην οργάνωση και το κράτος που συχνά έφτανε στα όρια της βεντέτας. Μα ακόμα και τότε υπήρχαν διάφορες ευαισθησίες. Όπως εκείνη του Valerio Morucci όταν ούρλιαζε στα παιδιά που ήταν έτοιμα να βγουν στους δρόμους και να προξενήσουν ζημιές: «Αλλοίμονο σας κρετίνοι αν καταστρέψετε ένα όμορφο αυτοκίνητο. Τα ωραία οχήματα τα κλέβουν και πάμε όλοι μια βόλτα». Πενήντα χρόνια αργότερα, οι ομορφιές δεν γνωρίζουν ένα είδος απαλλαγής από τη βία της κακογουστιάς.

Πλήθαιναν τα βήματα στους δρόμους της πόλης, που κάποτε θα μπορούσε να ονοματιστεί από το επώνυμο του επιχειρηματία ο οποίος πλημμύρισε την ευρύτερη περιοχή με οπλισμένο σκυρόδεμα και γυαλί. Σήμερα, η υπερβολή με την οικοδόμηση υπό τον μανδύα της ανάπτυξης έχει απογειωθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα, κάνοντας την δεκαετία του ’90 να μοιάζει ακίνδυνη, ή ακόμα και λειτουργική.

Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν σώζονται ακόμα μικρές εστίες από το περιφρονημένο παρελθόν, κάτι σαν απομονωμένες σπίθες αντίστασης στο ασφυκτικό αστικό περιβάλλον.

Το σήμερα φέρνει επίσης απίθανους συνδυασμούς. Έτσι δίπλα στις σχολή πολεμικών τεχνών, λειτουργεί σχολή ψαλτικής.

Παρούσα και η προβολή κάθε είδους πολιτισμικής δραστηριότητας με μια πληθωρική εικόνα, σε σχέση με το παρελθόν.

Αντίθετα, σε ότι αφορά τις πολιτικές δραστηριότητες και ζυμώσεις υφίσταται συρρίκνωση, την ώρα που κάποιες δημοσιοποιούνται με παλιές πρακτικές.

Την πόλη συνεχίζει να διασχίζει ο «ηλεκτρικός» από το 1957 που εγκαινιάστηκε. Τότε που δεν ήταν ακριβώς πόλη αλλά τόπος με περιβόλια, ελεύθερους χώρους και ελάχιστα αυτοκίνητα.

Δυο χιλιόμετρα ποδαρόδρομου στο σήμερα, ήταν αυτά.