Στα πρώτα χρόνια της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης, της junta μεσούσης, τότε που ήμεθα παιδάκια οδεύονται προς την εφηβεία, η μεγαλοβδομάδα έπεφτε βαριά. Καθότι εξέλειπαν οι λόουν ρέινντερς, η οικογένεια Καρτράιτ της Μπονάντσα, το λίγο από τις επικίνδυνες αποστολές, το φοβερό Εντερπράιζ και ότι τέλος πάντων συνείσφερε στην γλυκιά αποβλάκωση των παιδικών εγκεφάλων. Οι μαυρόσπρες οθόνες γέμιζαν από πάθη, ακολουθίες, τροπάρια και μη κατανοητή γλώσσα. Ήταν σαν μια μικρή νηστεία, μια αποχή από το τηλεοπτικό ξεκούτιασμα.

Στις μέρες μας το κρατικό ραδιόφωνο, ειδικά το τρίτο πρόγραμμα, ειδικότερα οι παραγωγοί Π. Μέξης και Χ. Παπαγεωργίου προσεγγίζουν με πολύ ελκυστικό τρόπο την Μεγάλη εβδομάδα, τουλάχιστον για τους ηλικιωμένους ανανήψαντες ή μη. Δεν είναι εύκολο να οριστεί η επίδραση αυτών των εκπομπών σε άτομα προεφηβικής ηλικίας.

Φέτος, τούτη την εποχή, έπεσε στην αντίληψή μου μια συνέντευξη του Γιώργου Βότση στο λάιφο όπου μέσα από μια ενδιαφέρουσα διήγηση, ξεχώρισα την αληθινή υπόσταση της ερευνητικής, μαχόμενης, ανιδιοτελούς δημοσιογραφίας όπως γεννήθηκε και επέζησε στην «Ελευθεροτυπία». Το πιο διαλεκτό κομμάτι της μεταπολιτευτικής εκδοτικής δημοσιογραφικής λειτουργίας.

Για την συνέχεια μελαγχόλησα αρκετά με την ταινία «The navigators» του Ken Loach. Αφορά την ιδιωτικοποίηση των Βρετανικών σιδηροδρόμων, που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990, ο αντίκτυπος της οποίας έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών συζητήσεων, με τα αναφερόμενα οφέλη να περιλαμβάνουν βελτιωμένη εξυπηρέτηση πελατών, περισσότερες επενδύσεις, αλλά και μειονεκτήματα όπως υψηλότερων ναύλων, χαμηλότερης ακρίβειας και αυξημένων σιδηροδρομικών επιδοτήσεων.

Η ταινία ξεκινά και ολοκληρώνεται σε συννεφιά, περιγράφοντας την ζοφερή, για τους εργαζόμενους, μετάβαση από το Δημόσιο στο ιδιωτικό τομέα, τις νέες έννοιες που εμφανίζονται όπως, Βιωσιμότητα, Παραγωγικότητα, Επάρκεια, Λειτουργικό κόστος.

Μοιραία όλα τούτα φέρνουν στην καθημερινότητα προβλήματα πάνω σε προβλήματα που με τη σειρά τους φέρνουν εκνευρισμό, ισοπεδώνοντας τις διαπροσωπικές σχέσεις, συχνά και την λογική. Ένας εκ των ηρώων του κάποια στιγμή μουρμουρά: «Ότι και αν κάνεις, χάνεις». Η χαρούμενη συντροφικότητα αντικαθίσταται από αβεβαιότητα και αναταραχή.

Έντεκα χρόνια μετά την δημιουργία του Κ. Loach, το 2012, μια δημοσκόπηση του έδειξε ότι το 70% των ψηφοφόρων υποστηρίζει την επανεθνικοποίηση των σιδηροδρόμων, ενώ μόνο το 23% υποστήριξε τη συνέχιση της ιδιωτικοποίησης. Σύμφωνα με άλλη δημοσκόπηση του 2013, το 66% του κοινού είναι υπέρ της μεταβίβασης των σιδηροδρόμων στη δημόσια ιδιοκτησία. Τέλος, δημοσκόπηση σε 1.500 ενήλικες στη Βρετανία τον Ιούνιο του 2018 έδειξε ότι το 64% υποστηρίζει την επανεθνικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων, το 19% ήταν αντίθετο, ενώ το 17% δεν γνώριζε.

Μένοντας στο Η. Βασίλειο, ent;opisa στην «Εστία» της Κυριακής άρθρο οικονομολόγου τινός, απ΄ όπου αντιγράφω:

«Η συνολική αξία όλου του κτηριακού αποθέματος στη Μ. Βρετανία έχει φτάσει τις 3,5 φορές του Α.Ε.Π. (9,10 τρις δολ. με 2,6). Ας αναλογιστούμε ότι όλος αυτός ο τρομακτικός πλούτος που είναι δεσμευμένος στο real estate δεν παράγει τίποτα, ούτε απασχολεί κανέναν. Αντιθέτως, εκτοπίζει παραγωγικές δραστηριότητες που, ενώ είναι απείρως χρησιμότερες κοινωνικά, δεν έχουν την ίδια κερδοφορία».

Αρκετά νωρίτερα το πρωί διέσχιζα την οδό Μητροπόλεως. Η πόλη ξυπνούσε με τον ήχο από τα καρούλια των αποσκευών των τουριστών, που κατευθύνονταν στις συστοιχίες των παρκαρισμένων μαύρων βαν. Στις προστατευμένες γωνιές κοιμόνταν ακόμα οι άστεγοι.