Μεσημέρι, σε κάτι σαν πρώτη μέρα της άνοιξης, βαθιά μέσα στο λαβύρινθο της πόλης, ελισσόμενος με δυο τροχούς ανάμεσα σε αδιάφορους, βιαστικούς, αφηρημένους, ερωτοχτυπημένους, επίδοξους πρωταθλητές του βολάν και λοιπές άλλες ασθενείς ομάδες.

Είχε πολλά ο μπαχτσές. Ιπποκράτους & Αλεξάνδρας, Σπύρου Πάτση, και όδευα στο προτελευταίο στιντ, από Λεωφόρο Αθηνών σε Λιοσίων.

Απορρίφθηκε η εθνική οδός, προτιμήθηκε το πιο ήσυχο, πιο αργό και λιγότερο στρεσογόνο εσωτερικό δρομολόγιο. Στο περίπου βέβαια. Υπήρξε και μια πινακίδα, αλλά και χωρίς αυτή προσανατολίζεσαι.

Στην λιγότερο δροσερή ώρα της μέρας, οι σφυγμοί έχουν πέσει, μια λιγούρα αρχίζει να κυριαρχεί και ως μια όαση στην έρημο του ήρεμου Κολωνού διακρίνεται εις το βάθος γωνιακόν μπουγατσατζίδικον.

Μια ματιά στο δυνάστη της καθημερινότητας, το χρόνο όπως αναδύεται στην οθόνη του έτερου δυνάστη, του κινητού. Περίσσευε λίγος.

Πλευρικό σταντ, κράνος υπό μάλης, δεσποινίς υπόδειγμα καλοσύνης με επιδερμίδα γοητευτικά ωχρή ακουμπά στο πλαστικό τραπεζάκι το έδεσμα. Πέρα από το κρύσταλλο, στο βάθος, κυματίζει η γαλανόλευκη. Ο χρόνος επιβραδύνεται.

Οι τροχοί που κυλούν έξω, δεν ακούγονται. Μόλις που ακούγονται, από το εσωτερικό, μικρά αποσπάσματα από σιγανές συνομιλίες δυο ζευγαριών ηλικιωμένων. Σαν ψίθυροι, μα συνολικό νόημα δεν βγαίνει.

Βγαίνει όμως η κόπωση, ένθεν κακείθεν, που μαζί με το χρόνο ο οποίος συνεχίζει επιβραδυνόμενος, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα κατατονική.

Σύντομο, αθόρυβο διάλειμμα, μιας τραυματικής πολεμικής ανάμεσα σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που κάπως αργοπορημένα και ενοχικά  κοχλάζει απέναντι σε μια εξουσία που κινείται χωρίς αισθήσεις, δίχως αισθήματα διοικώντας τα πάντα με όρους αποκλειστικά αγοραίους και εταιρικούς.

Το μικρό, έντονο γαλανό του ουρανού που μόλις ξεχώριζε πάνω από τα οικήματα, σαν αισιόδοξο μήνυμα ότι κάπου, δεν μπορεί κάπου, αυτός ο λαβύρινθος θα έχει διέξοδο.