Η χθεσινή Πανελλήνια κινητοποίηση, είχε τέσσερα γνωρίσματα. Δυο μοναδικά και δυο αναμενόμενα. Στα μοναδικά ο συνδυασμός της έκτασης με τον ακομματικό και αταξικό χαρακτήρα. Τούτο παραπέμπει σε ένα πρωτοφανές κοινωνικό φαινόμενο, που δεν στηρίχτηκε σε κομματικές ντιρεκτίβες. Το ζητούμενο δεν ήταν να φύγει το κόμμα Α για να έρθει το κόμμα Β, τα οποία ούτως ή άλλως βιώνουν παρακμή στην λαϊκή συνείδηση. Ήταν μια καθολική διαμαρτυρία για την καθημερινότητα, την δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, το αύριο. Πράγματα κάπως απόμακρα στο σαρωτικό μοτίβο των όποιων στενών κομματικών, συνδικαλιστικών δίκαιων ή όχι διεκδικήσεων.

Στα αναμενόμενα ας λογιστούν ότι δεν έπεσε η τρέχουσα κυβέρνηση και τα εκτεταμένα επεισόδια. Υπήρξε βεβαιότητα εκ των προτέρων, και για τα δυο, όπερ και εγένετο. Το θέμα των επεισοδίων είναι ακανθώδες. Στο βασικό ερώτημα: «ποιος βολεύεται ή εξυπηρετείται με τα επεισόδια»; Η απάντηση είναι προφανής. Όσοι επιθυμούν την μικρότερη δυνατή συμμετοχή του πληθυσμού στην διαμαρτυρία. Ηλικιωμένοι, ευάλωτοι, οικογένειες, παιδιά, που δεν έχουν το σθένος να βρεθούν, σε διασταυρούμενα πυρά μολότωφ με χειροβομβίδες κρότου λάμψης, να εισπνεύσουν δακρυγόνα, να χειροτονηθούν άνευ λόγου από σιδερόφρακτους σα-ματατζήδες.

Από την άλλη υπάρχει εδώ και δεκαετίες ένα ανοιχτό μέτωπο μεταξύ των επίλεκτων δυνάμεων καταστολής και των χαρακτηρισμένων ως «αναρχικών», «μπαχαλάκηδων» ή όπως αλλιώς αποκαλούνται. Απότοκο της δικτατορίας και αυτό, και της ατιμωρησίας δεκάδων βασανιστών που στήριξαν το καθεστώς. Πέρασε ανοιχτή η πληγή στην Μεταπολίτευση και δυστυχώς παρέμεινε χαίνουσα με το αίμα του 24χρονου Ι. Κουμή, της 21χρονης Σ. Κανελλοπούλου, του 15χρονου Μ. Καλτεζά, του 15χρονου Αλ. Γρηγορόπουλου, αλλά και από δεκάδες άλλα κορμιά και κεφάλια που έτυχε να συνθλιβούν σε ζαρτνινιέρες και αλλαχού.

Είναι γεγονός πως η ποιότητα ενός πολιτεύματος, πέρα από τα θεμελιώδη, όπως παιδεία, υγεία, δικαιοσύνη, απασχόληση κρίνεται από την κοινωνική ειρήνη και το βαθμό αυθαιρεσίας των σωμάτων ασφαλείας. Αρκετά τυχεροί που δεν ζούμε στο ’70 να σε παραλάβει ο Χατζηζήσης, στο ΕΑΤ-ΕΣΑ ή ο Μάλλιος στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας να σου εξηγήσουν το όνειρο, αλλά ταυτόχρονα οι σχέσεις μεταξύ σωμάτων ασφαλείας και κοινού δεν αποκαταστάθηκαν. Αν σε αυτό προστεθεί η άνοδος των ποινικών αδικημάτων, η αίσθηση της όποιας ασφάλειας είναι ισχνή.

Τέλος, για τις πιθανές υπόγειες, έμμεσες σχέσεις ομάδων κουκουλοφόρων που προκαλούν, με κρατικές υπηρεσίες που θα βολεύονταν με τον εκτροχιασμό παλλαϊκών διαμαρτυριών, μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν σε ένα περιβάλλον, θολό, ασαφές και προς το παρόν ασφαλές, εφόσον υφίσταται.