Στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος της Ν.Δ., που είδε το φως της δημοσιότητας στις 4 Οκτωβρίου του 1974 την  οποία με βεβαιότητα υπέβαλε και έλεγξε μέχρι κεραίας ο ιδρυτής της παράταξης, αναφέρεται: «Η Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος με το λαό, την πατρίδα με τους ανθρώπους της, την πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη».

Μισό αιώνα και πέντε μήνες αργότερα, τι από τις παραπάνω ταυτήσεις έχει απομείνει; Προς διερεύνηση της ερώτησης και επειδή τίποτα δεν γίνεται μόνο του, μια ματιά στη σύνθεση των υπουργικών συμβουλίων των πρώτων μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων της Ν.Δ. σε σύγκριση με την τρέχουσα θα οδηγήσει σε απαντήσεις.

Στις μέρες μας, βιώνουμε μια διακυβέρνηση από και υπό την Ν.Δ. που δείχνει να είναι περισσότερο τηλεοπτική και λιγότερο κοινοβουλευτική, περισσότερο επικοινωνιακή και λιγότερο δημιουργική, περισσότερο τουριστική και λιγότερο εθνική. Και όμως αυτό το σύνολο λαμπρών δημοσίων σχέσεων, αριστείας, αλαζονείας, αδιαφορίας, απειλών, τηλεοπτικών τσιρίδων, επιδομάτων, και λοιπών «ιστοριών επιτυχίας», κατάφερε να κρεμαστούν πανό κοινωνικού περιεχομένου στα γήπεδα και να αφυπνίσει πολίτες που δεν είχαν κινητοποιηθεί ποτέ στο παρελθόν.

Για την τελευταία δε, μέρα του Φλεβάρη ούτε λόγος. Πέρα από τις πανελλαδικές απεργίες επαγγελματικών φορέων και εργατικών ενώσεων, κατεβάζουν ρολά μικρές επιχειρήσεις, κέντρα διασκέδασης, θέατρα ενώ οι ταξιτζήδες προθυμοποιούνται να οδηγήσουν δωρεάν τον κόσμο στο Σύνταγμα. Απέναντι σε αυτή την πρωτοφανή, πανελλήνια μα και διεθνή συσπείρωση που δείχνει ολοένα να διογκούται, η κυβέρνηση τι ακριβώς αντιπαραθέτει;

Τις απόψεις, υψηλών στελεχών της, ότι η παρουσία των πολιτών στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας της Παρασκευής εγκυμονεί κινδύνους Εμφύλιου σπαραγμού. Οι θέσεις αυτές αναγιγνώσκονται περισσότερο ως απειλές και λιγότερο ως οτιδήποτε άλλο. Το κάπως θετικό για το κυβερνών κόμμα, είναι ότι  κανείς από τους απειλούντες δεν είναι σαρξ εκ σαρκός της. Το πολύ αρνητικό είναι ότι κατέχουν θέσεις κλειδιά στο κομματικό μηχανισμό και στην κυβέρνηση. Αφού, κάπου εδώ, απαντηθεί το ρητορικό ερώτημα: "και τελικά ποιος είναι σαρξ εκ σαρκός σε τούτη την Ν.Δ."; ας εστιάσουμε σε κάτι εξίσου αλλόκοτο.

Στο ότι έσπευσε, αυτοκλήτως (;), να προβάλλει παρόμοιες θέσεις και ο καθηγητής, πρόεδρος του Δ.Σ. του Κ.Π.Ι.Σ.Ν. Πιο προσεκτικά, μεθοδευμένα, αρκετά περιπαιχτικά και σκωπτικά, ώστε να τονιστεί η διαφορά του με τους προλαλήσαντας  επαγγελματίες πολιτικούς, αλλά με μια πολύ - πολύ άστοχη, λαϊκίστικη μέθοδο στο φινάλε η οποία ουδόλως τιμά τους ακαδημαϊκούς τίτλους του.

Δεν πρόκειται, ευτυχώς, να "πέσει" η κυβέρνηση την Παρασκευή, διότι χειμωνιάτικα τρέξε να στήσεις συγκυβερνήσεις, αλλά ατυχώς ούτε πρόκειται να εννοήσει μήτε να διδαχτεί οτιδήποτε θα έπρεπε. Ουδέποτε διακρίθηκε για τέτοιου είδους ευαισθησίες και δεξιότητες.