Στην πορεία της F1 έχουν υπάρξει διάφορα σκαλοπάτια. Οικονομικά σκαλοπάτια, όχι τεχνικά ή αγωνιστικά, ή εκείνα των κανονισμών που διέπουν τον θεσμό. Η είσοδος π.χ. ισχυρών χρηματοδοτών εκτός του αυτοκινητικού κύκλου, όρα Gold Leaf και Colin Chapman, ή τα πεπραγμένα του δαιμόνιου Bernie Ecclestone και ακόμα πιο πρόσφατα η εποχή της  η Liberty Media.

Η ιδρυθείσα το 1991 Lib.Med., απέκτησε τεράστια δυναμική τον 21^ο αιώνα με εξαγορές εταιρειών αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων κυρίως στο χώρο των Μ.Μ.Ε. και μοιραία όταν ανέλαβε τις τύχες της F1, ο οργανισμός απέκτησε μια άνευ προηγουμένου επιτάχυνση στο θέμα της προβολής. Τελευταία ένδειξη αυτής της παντοκρατορίας της προβολής ήταν η πρωτόγνωρη, όπως σωστά περιγράφηκε, ταυτόχρονη παρουσίαση των ομάδων, των οδηγών και των κορυφαίων διοικητικών στελεχών.

Στην αρένα Ο2 της βρετανικής πρωτεύουσας έλαβε χώρα ένα θέαμα χωρίς προηγούμενο, που παρακολούθησαν 15 χιλιάδες δια ζώσης και πολλά εκατομμύρια από την ζωντανή μετάδοση. Εντυπωσιακό δίχως αμφιβολία, αλλά ταυτόχρονα απόμακρο από τις ρίζες του σπορ, για όσους τέλος πάντων διατηρούν μνήμες και δεν έχουν θαμπωθεί από την τρέχουσα λαμπρότητα.

Ας μην πάμε στον μεσοπόλεμο όπου η Auto Union ήταν μια ακραιφνώς γερμανική ομάδα, υπό τη σκιά του ναζισμού ασφαλώς, το αυτό και για την Merc, ή τα παιδιά της Bentley και τα πιο γρήγορα «λεωφορεία» του κόσμου με τις τέσσερις σερί νίκες στο Le Mans, η ακόμα την ιταλική επικράτηση στο Ring το ’35 με την ασθενική Tipo B και την αμιγώς ιταλική Scuderia απέναντι στα πανίσχυρους γερμανικούς συνδυασμούς. Ας μην πάμε εκεί.

Αλλά, οι μεγάλες μεταπολεμικές προσωπικότητες που όρισαν με περιττή άνεση φονικές μηχανές, πόσο πρόθυμες θα ήταν να παίξουν τους ρόλους των σημερινών πρωταγωνιστών; Το τόσο πολύ χρήμα που έχει κάτσει πάνω, κάτω, δίπλα στο τραπέζι του θεσμού, αλλά και η απερίγραπτα μεγάλη προβολή που έχει καλύψει κάθε στιγμή, κάθε λέξη, κάθε έκφραση των εμπλεκομένων έχουν κάνει το αγωνιστικό τους τριήμερο κυριολεκτικά διάφανο, τι ακριβώς εξυπηρετούν;

Την άγραν πελατών, βεβαίως. Είτε πρόκειται για εύπορους που πολύ θέλουν να πλαταγίζουν στον ουρανίσκο τους καμπανίτη την ώρα που οι είκοσι αρτίστες φτύνουν αίμα στην πίστα, είτε για πιτσιρικάδες σκαρφαλωμένους σε δέντρα που θαυμάζουν τα ινδάλματά τους.

Η προχθεσινή εκδήλωση έτυχε να διοργανωθεί την ίδια μέρα της γέννησης του Enzo, ετέθη βεβαίως και αυτό καθότι οι θρύλοι πάντα είναι πόλοι έλξης, όπως και τα λίγα λόγια του S. Domenicali που εκθείασαν τον πρώην supremo, Bernie. Όλα τούτα αποτελούν ενδείξεις μιας πολύ καλοστημένης επιχείρησης τεράστιας αξίας, πελώριας προβολής που οφείλει συνεχώς να καταδεικνύει πως: «δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε…».

Οι γοητευμένοι με τις φιγούρες και τις συνθήκες του παρελθόντος, δεν τα μεταβολίζουν εύκολα αυτά. Τους πέφτουν, δικαίως, κάπως βαριά.