O Αμερικανός δημοσιογράφος συγγραφέας Θάντερ Τόμπσον (Hunter S. Thompson 1937 - 2005), έζησε με τρόπο ακραίο και τρικυμιώδη. Με τον ίδιο τρόπο αποχώρησε από τα εγκόσμια. Αντισυμβατικός, αυτοκαταστροφικός, συχνά αμφιλεγόμενος, άφησε πίσω του σημαντικό έργο βασισμένο στις πολυκύμαντες εμπειρίες του. Όχι ιδιαίτερα γνωστός στον τόπο μας, οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε από την ταινία The rum diary του 2011, βασισμένο στην ομότιτλη νουβέλα που είχε γράψει το ’60, αλλά κυκλοφόρησε το ’98.

Για λόγους που γίνονται  αντιληπτοί εύκολα, ο Τόμπσον είχε ξεκάθαρο μίσος για τον πρόεδρο Νίξον που ποτέ δεν έκρυψε και πάντα διαλαλούσε. Ακολουθούν τρείς απόψεις του για τον Richard Milhouse Nixon, τον 37ο πρόεδρο των Η.Π.Α., τον μόνο παραιτηθέντα.

«Είναι ο ίδιος ο Νίξον που αντιπροσωπεύει αυτή τη σκοτεινή, επιθετική και αθεράπευτα βίαιη πλευρά του αμερικανικού χαρακτήρα που σχεδόν κάθε χώρα στον κόσμο έχει μάθει να φοβάται και να περιφρονεί».

«Ήταν ένας κακός άνθρωπος. Κακός με τρόπο που μόνο όσοι πιστεύουν στη φυσική πραγματικότητα του Διαβόλου μπορούν να το καταλάβουν. Ήταν εντελώς ανήθικος χωρίς οποιαδήποτε θεμελιώδη αίσθηση ευπρέπειας».

«Ο Ρίτσαρντ Νίξον ήταν, ένας άνθρωπος χωρίς ψυχή, χωρίς εσωτερικές πεποιθήσεις, με την ακεραιότητα μιας ύαινας και το ύφος ενός δηλητηριώδους φρύνου». ⁽¹⁾

Τα χρόνια πέρασαν και μαζί τους και η θητεία του Νίξον και άλλων διαδόχων του, μέχρι που φθάσαμε στην εποχή του G. W. Busch. Ο Τόμπσον δηλώνει παρών και σχολιάζει:

«Μου λείπει ο Νίξον. Σε σύγκριση με αυτούς τους Ναζί που έχουμε τώρα στον Λευκό Οίκο, ο Ρίτσαρντ Νίξον ήταν ένας φλογερός φιλελεύθερος».

«Ο Ρίτσαρντ Νίξον μοιάζει με φλογερός φιλελεύθερος σήμερα, σε σύγκριση με ένα Γκόλεμ ⁽²⁾ όπως ο Τζωρτζ Μπους. Πράγματι. Πού είναι ο Ρίτσαρντ Νίξον τώρα που τελικά τον χρειαζόμαστε;».

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον, αν ήταν εν ζωή ο Τόμπσον, να ακούγαμε την άποψή του, για τη σύγκριση των προαναφερθέντων προέδρων με τον νυν.

Αν ο στόχος του σημειώματος ήταν να καταδείξει την παρακμή στα ανώτατα επίπεδα της εξουσίας, η οποία συν τω χρόνω διαπερνά κάθε κοινωνικό επίπεδο και διευρύνεται, ήρθε χθες μια είδηση που την πιστοποιεί. Ο Ιρλανδός πολυεκατομμυριούχος ιδρυτής και επικεφαλής αεροπορικής εταιρείας χαμηλού κόστους απευθύνθηκε στην Ε.Ε. αιτούμενος βοήθεια διότι κατά πως δήλωσε: "πρέπει να σταματήσουν οι εθνικές κυβερνήσεις να προσπαθούν να ρυθμίζουν την εναέρια κυκλοφορία. Υπάρχει ένας τρελός κομμουνιστής υπουργός στην Ισπανία που φτιάχνει τώρα δέσμες προστίμων για κάποια εκστρατεία σχετικά με το ότι οι επιβάτες να μπορούν να παίρνουν όσες αποσκευές επιθυμούν".

Πέρα από το ποιος έχει δίκιο ή έστω περισσότερο δίκιο στην διαμάχη ανάμεσα σε ένα κυρίαρχο κράτος και σε μια αλλοδαπή ιδιωτική επιχείρηση, αναδύεται το θεμελιώδες θέμα του δημόσιου διαλόγου και του παραδείγματος που προσφέρει στις ευρύτερες μάζες. Ενδεχομένως καταδεικνύει και τις αδυναμίες που κάνουν την Ε.Ε. να δείχνει άβουλη.

Στο ίδιο πλαίσιο, για τα καθ' ημάς και η προχθεσινή εμφάνιση του pm στο γυαλί. Ήταν επιδέξιος ο ελιγμός ανάμεσα στο "παραπλανήθηκα" και το "συγκαλύπτω". Το πόσους έπεισε, είναι άλλο κεφάλαιο. Θα είχε ενδιαφέρον, να το μαθαίναμε σύντομα. Μέχρι τότε μένει η αίσθηση ότι αν η γιατρίνα και οι συν αυτή δεν μετέτρεπαν το δράμα τους σε γενναίες, σθεναρές ενέργειες προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες και δικαιοσύνη, θα είχαν όλα μπαζωθεί, όλα ξεχαστεί. Σαν να μην είναι αυτή η Ελλάδα που ονειρευόμαστε.

Εντάξει δεν ήταν δικό της. Της Dolly Parton ήταν το Down from Dover, αλλά η Marianne Faithfull το ερμήνευσε σπαραξικάρδια. Ήρθε στην μνήμη με την είδηση του θανάτου της M.F, χθες στα 78 της στην Βρετανική πρωτεύουσα.

(1) Είδος άσχημου δηλητηριώδους βατράχου, (2) Άμορφο, τερατώδες, αρχέγονο πλάσμα