Υπάρχουν – (Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2025) PDF Print E-mail

Πολίτης γεννηθείς εν Ελλάδι, μόνιμος κάτοικος τούτου του τόπου τα τελευταία εξηντατόσα χρόνια, πολύ τυχερός δηλαδή καθώς δεν έχει βιώσει Κατοχή, Εμφύλιο, μετεμφυλιακό κλίμα και τα υπόλοιπα, αλλά και λίγο τυχερός επειδή πέρασε την επταετία πλημμεληματικά, μα και αρκετά αισιόδοξος ώστε να πιστέψει την μεταπολίτευση και τέλος, τέρμα αιθεροβάμων για την Αλλαγή που ήρθε …φεύγοντας. Ε! οι υπόλοιπες δεκαετίες ήταν λίγο από ξεβλάχεμα, ερωτοχτύπημα από τα πακέτα Ντελόρ, αρκετό από εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ανασυγκρότηση, καταναλωτικό ντελίριο, γλυκά ατιμώρητα σκάνδαλα. Κατακρεούργημα της ισορροπίας με λίγες λέξεις. Μέχρι που το παιντί με γραβάτα πένθιμη βιολετιά, μας έστειλε το λογαριασμό από το νησί το ακριτικό.

Δεκαπέντε χρόνια από τότε, ότι λάθος μπορούσε να συμβεί, αν εξαιρεθεί ο πόλεμος, έχει συμβεί. Ότι είχε μείνει σχετικά όρθιο, κατέρρεε. Και τι δεν σπρώχτηκαν πάνω στο τραπέζι. Τι τεχνοκράτες, τι συγκυβέρνηση, τι μαύρο στην κρατική ενημέρωση, τι αγανάκτηση, τι μαχαιροβγάλτες, ακόμα και την εφεδρεία της Αριστεράς, λίγο Καμμένη βέβαια, ακουμπήσαμε με τα ρέστα μας, μα προκοπή δεν είδαμε. Τίποτα. Τραίνο πήγαινε το σύστημα. Μέχρι που:

Πρέπει να έγινε τράκα».

Και πέρασαν άλλα δυο χρόνια. Σε περισσότερες από εκατό πόλεις του τόπου και στο εξωτερικό διοργανώθηκαν συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, χωρίς κομματική καθοδήγηση. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν ειρηνικά, βουβά μπας και γεννηθεί ένα είδος ευθύνης που θα οδηγήσει στη δικαιοσύνη. Μπας και προσφέρουν μια στάλα ανακούφισης στους συγγενείς των θυμάτων ή έστω μια δόση κουράγιου. Πράγμα αμφίβολο.

Τέτοια πανελλήνια κινητοποίηση είναι πρωτοφανής. Είναι σαν κάποιες σπίθες μέσα στις στάχτες που αχνοφαίνονται. Σαν κάποιες πιθανότητες, σαν κάποιες ελπίδες, που ακόμα υπάρχουν.