B B B Benny & the jets – Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2025 PDF Print E-mail

Πολύ παλαιά το μαγαζί ήταν κραταιό, κυρίαρχο. Πάρα πολύ παλιά όμως. Ο χρόνος κυλούσε και όλα άλλαζαν. Μοιραία οι φλόγες του χαμήλωσαν, κάποια στιγμή έσβησαν. Βαθιά μέσα στη χόβολη όμως, κρυμμένες μέσα στην πυκνή στάχτη, φαίνεται θα είχαν μείνει κάποιες σπίθες και από καιρό σε καιρό η φωτιά φούντωνε και το μαγαζί γνώριζε μέρες κερδοφορίας και ευζωίας Μέρες κρασιού και λουλουδιών, τις οποίες διαδέχονταν εποχές γκρίζες και λυπηρές, απέλπιδες σχεδόν.

Αλλά έτσι είναι τα μαγαζιά όλου του κόσμου. Του προηγμένου τουλάχιστον. Η κάθε είδους επιτυχία δεν είναι ούτε εξασφαλισμένη, ούτε μόνιμη. Αν έλθει, κρατά λίγο ή περισσότερο και την διαδέχεται αυτό που μας μάθανε ως περίοδο ισχνών αγελάδων, ενδεχομένως δε, ακόμα και να κλείσει, να εξαφανιστεί από την αγορά. Έχει συμβεί σε πολλά μαγαζιά. Το δικό μας όμως, άντεξε. Συρρικνώθηκε, κατέβασε και ρολά για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά ξανάνοιξε χωρίς πολλά - πολλά βέβαια, αλλά ξαναβγήκε στην αγορά. Ως εκ τούτου έκτοτε αναζητεί ερείσματα, βοήθειες από μεγαλύτερα, ισχυρότερα, επιβλητικότερα καταστήματα.

Με λίγες λέξεις δεν μπορεί το αφεντικό του μαγαζιού μας να κάνει αυτό που θέλουν οι υπάλληλοι και οι πελάτες του. Θα ερωτήσει, θα συμβουλευτεί τους διαχειριστές της εφοδιαστικής αλυσίδας, τα δικά του αφεντικά, τα μεγάλα αφεντικά. Ωστόσο έχουν υπάρξει αρκετά αφεντικά του μαγαζιού μας που τα ενδιέφερε περισσότερο η σχέση με τα αφεντικά τους, παρά η σχέση με τους υπαλλήλους τους ή με τους πελάτες τους. Με μας δηλαδή. Μπορεί αυτό να μην είναι ούτε ωραίο, ούτε ευγενικό, αλλά είναι ανθρώπινο, καθότι ο άνθρωπος πλάσμα εγωιστικό εστί, συχνά εγωπαθές. Ειδικά ο άνθρωπος - αφεντικό.

Σημασία έχει βέβαια ποιοι και πως διεκδικούν την διαχείριση, οι οποίοι τυπικά ανέρχονται στην ιεραρχία της διοίκησης μέσα από ένα περίπλοκο και ατελές σύστημα όπου συμμετέχουν και οι υπάλληλοι και οι πελάτες. Περίπλοκο, ατελές, ενίοτε άδικο αλλά όποιος είπε ότι είναι ό,τι καλύτερο είχαμε μέχρι τώρα, δεν είχε άδικο. Όπως γίνεται αντιληπτό και κυρίως όπως μας έχουν διδάξει τα πεπραγμένα το μαγαζί διοικήθηκε κυριολεκτικά από κάθε καρυδιάς, καρύδι. Υπήρξαν αφεντικά που ήταν συμπαθή ή αντιπαθή, εργατικά ή τεμπελχανάδες, ονειροπόλα ή πραγματιστές, φιλαλήθεις ή παραμυθάδες, ενεργητικοί ή κουρασμένοι, γοητευτικοί ή αδιάφοροι, αξιοπρεπείς ή το αντίθετο, σοβαροί ή χαβαλέδες και όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί των παραπάνω.

Τέλος πάντων το μαγαζί πριν από καμιά 20αριά χρόνια πήγαινε σφαίρα. Παρένθεσις: -(έτσι είχε περιγράψει και ένα αφεντικό που πριν γίνει αφεντικό είχε ανοίξει πιτσαρία στο εξωτερικό και πήγε και αυτή σφαίρα. Αργότερα, αξιοποιώντας τις εμπειρίες του από την αλλοδαπή πιτσαρία ανέλαβε και το μεγάλο ημεδαπό κατάστημα, αλλά στο τέλος περισσότεροι τον κατηγορούσαν -έπεσε μαύρο- και λιγότεροι τον ευχαριστούσαν, όρα γαλανόλευκο)- Κλείνει η παρένθεσις.

Σφαίρα πήγαινε το κατέστημα λοιπόν προ εικοσαετίας, αλλά είχαν γίνει κάτι λογιστικά σφάλματα, κάπου παρατηρήθηκαν φαινόμενα συγχύσεως μεταξύ εκσυγχρονισμού και επενδύσεων, ανάμεσα επανασυστάσεων και αποπείρας ελέγχου των προαγωγών, παντού ως γνωστόν παρεισφρέουν προαγωγοί. Επιπροσθέτως κάποια δανεικά που είχε ενθυλακώσει για να διοργανώσει παγκόσμιες γιορτές, αλλά και κάτι μεγάλες κομπίνες στη σκιά του τραγικού μας Σοφοκλέους, κάτι άλλα που φοβόμαστε τον ανταγωνισμό από μαγαζιά της ανατολής και παίρναμε τα μέτρα μας, που ήταν πανάκριβα και ολίγον γέρνανε, κάτι που τρέχαμε να εξισωθούμε με τους συνέταιρούς μας, εκτροχιάστηκε το πράγμα, κουτσός στο κάμπο έτρεχε να πιάσει καβαλάρη, ένα πράμα συνέβη. Και το κακό έγινε και εκδηλώθηκε, τυχαίο μάλλον, στα χέρια του λιγότερο εύστροφου αφεντικού. 'Οπερ ατύχημα μεγάλων διαστάσεων.

Έκτοτε ανέλαβαν δράση ειδικές δυνάμεις και βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά πρόσωπα που στην ουσία δεν διαχειρίστηκαν την κρίση, αλλά το μέλλον του κατεστήματος. Το βαθύ μέλλον. Μοιραία το υποθήκευσαν. Διότι, ανάμεσα στα πολλά άλλα, αν τοποθετήσεις έναν νομικό δάσκαλο που ενδιαφέρεται περισσότερο για τους λίγους δικούς του πελάτες, παρά για όλους του υπόλοιπους τους πολύ περισσότερους, να κάνει το παζάρι με τους λογιστάδες, των αφεντικών, το πράμα δεν θα πάει καλά.

Και δεν πήγε, καθότι έκαμε  το μεγάλο πρόβλημα μεγαλύτερο, χαράτσωσε το σύμπαν, παρόμοια έκαμαν και οι συν αυτώ, άνοιξε η όρεξις της αγέλης των λύκων, οι ευρωπέη συνέταιροι μας, αυτά τα τα φερόμενα αδέλφια, οι συγκάτοικοί μας στην πολιτισμική μας πολυκατοικία, σφύριζαν αδιάφορα, οι δανειοδότες σφύριζαν κλέφτικα και ακολούθησαν ηλεκτροσόκ, ανασκολοπισμοί, τα εκδηκιτικά μαρτύρια του Ταντάλου, και πολλά άλλα μεγάλα σφάλματα από όλες τις πάντες.

Στο μετά ήρθαν κάτι περίεργες συμμαχίες, με εταιρικές αισιόδοξες ριζοσπαστικές αντιδράσεις, κάτι μαγκιές μετά ή άνευ νταούλια, καθότι οι πελάτες ανέθεσαν την διαχείριση σε εκείνους που ποτέ μέχρι τότε δεν είχαν αναλάβει την ευθύνη της. Ήτονε μια παρένθεσις όπως εύστοχα είχεν παρατηρήσει ο «σφαίρα πιτσαρία». Ούτε αυτό πήγε καλά. Στο γόνυ τους έσφαξαν τα μεγάλα αφεντικά ενώ οι οι δύσμοιροι νταουλιέρηδες χάλασαν το άμεμπτο μέχρι τότε το προφίλ τους στην αγορά. Έκαψαν την εφεδρεία των πελατών, κοινώς.

Στις μέρες μας, δέκα χρόνια μετά το άνοιγμα εκείνης της παρένθεσης, που άνοιξε με αφορμή της επιλογής του ημεδαπού ύπατου αρμοστή αλλά χωρίς εκτελεστική εξουσία στο μαγαζί μας, νάμαστε πάλι εδώ για να διαλέξουν τον μεθεπόμενο κατόπιν υποδείξεως, όπως προτάσσει το καταστατικό της εταιρείας, οι λίγοι υπάλληλοι και όχι οι πολλοί πελάτες, τον επόμενο.

Και ποιόν μας μοστράρουν; Το νομικό δάσκαλο, τον διαπραγματευτή που προτίμησε να μην διαταράξει το πελατολόγιό του και να συντάξει έναν απαισιότατο φόρο κατοχής. Parfait. Προφανώς κυριαρχεί η αντίληψη ότι τελικά θα τα αντέξουμε όλα. Όσο βαριά ή ευφραδή άνευ περιεχομένου είναι.

Τίποτα. Παυσίλυπο άμεσα με εκείνο το εξαίσιο κομμάτι του rocketman και τα απίθανα πιανιστικά ριφάκια, το B B B Benny & the jets, από τη συλλογή του Goodbye yellow brick road. Ειδικά, όπου μας λέει πως:

«Εκεί που ουρλιάζουν τα σκυλιά της κοινωνίας
Δεν μπορείς να με φυτέψεις στο ρετιρέ σου»

Goodbye γενικώς και Καλή μας Τύχη.