Στο κρύο πρωινό ανέβαιναν το στήθωμα με αργά, σταθερά βήματα. Η μάνα κρατούσε το παιδί από το χέρι. Τυλιγμένοι με τα παλτά τους για να αποφύγουν την ψυχρή υγρασία που δεν είχε προλάβει ακόμα ο ήλιος να απομακρύνει. Έφθασαν στο εικονοστάσι.

Εκεί έκαναν ότι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Με τη σεμνότητα που επιβάλλουν τούτα τα επίπονα μνημόσυνα. Το λαδάκι στο καντήλι, λίγο λιβάνι, ένα σταυρό, κάτι από συγκίνηση. Με όλη την ταπεινότητα που διακρίνει την αγνή πίστη, με εκείνη τη θρησκευτικότητα που απομακρύνεται από το όποιο εκκλησιαστικό σύστημα.

Διασταυρωθήκαμε λίγο αργότερα. Το παιδάκι πολύ μετρημένο κρατημένο πάντα στο χέρι της. Αλλάξαμε μια καλημέρα με βλέμμα φευγάτο, κεφάλια σκυμμένα και ντροπαλό υπομειδίαμα. Το λάμδα και το ρο της δεν έβγαλαν πολύ ελληνικότητα. Ίσως να μην είχε ακούσει τίποτα για το «ο Χριστός ξανασταυρώνεται», μπορεί να μην σιγοψιθύρισε ποτέ το: «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη», πιθανόν να αγνοούσε το επώνυμο «Σεφέρης», και το «ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» να της ήταν ακατανόητο.

Ας αναρωτηθούμε όμως, πόσοι γηγενείς, βέροι ιθαγενείς, βαπτισμένοι ορθόδοξοι, ορκισμένοι με εκείνο το ασήκωτο: «Να υπερασπίζω, με πίστιν και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, τας Σημαίας», με την αυθεντική ελληνική προφορά, ζουν αγκαλιά με τα παραπάνω. Ας αναρωτηθούμε επίσης πόσοι εκπρόσωποι της εξουσίας τιμούν εμπράκτως την ελληνικότητά τους και πόσοι ρασοφόροι είναι ιερωμένοι και άνευ αμφίων.

Η λέξη «Ελληνικότητα», έρχεται πια να σταθεί στο ίδιο επίπεδο κακοποίησης  με τις λέξεις «Ελευθερία» και «Δημοκρατία».