Αυτό το τελευταίο GP του 2024 στο Abu Dhabi, έβγαλε πολύ συναίσθημα. Από την μια, το καθαρά αγωνιστικό τμήμα όπου η διεκδίκηση του πρωταθλήματος κατασκευαστών έγινε rollercoaster με την ποινή του Μονεγάσκου, την επαφή του Αυστραλού με τον πρωταθλητή και ένα παιχνίδι που ισορρόπησε στην κόψη της λεπίδας. Οι 21 πόντοι – προίκα της διαφοράς και η καθαρή οδήγηση νίκη του Noris έφεραν τον τίτλο στην McLaren ένα τέταρτο του αιώνα και ένα χρόνο μετά το Ιαπωνικό GP και το 1 - 3 των Mika Häkkinen και D.C. Αν υπήρχε «πάνω», ο Bruce θα είχε ένα  χαμόγελο και δυο δάκρυα.

Από την άλλη, το μεγαλύτερο μοτίβο συγκίνησης. Ο τελευταίος αγώνας του Lewis με το αστέρι στη φόρμα. Ζυμωμένος με το πιο σκληρό τρόπο ο οδηγός με τις περισσότερες διακρίσεις, αφήνει μια 12ετία ασήκωτων αναμνήσεων για να περάσει στην ιστορικότερη ομάδα του θεσμού. Συνέβη μάλιστα στην ίδια πίστα που το ’21, εκείνος ο απίθανος Masi του στέρησε έναν τίτλο. Αν θα του ταιριάξουν τα κόκκινα, θα φανεί στους επόμενους 12 μήνες. Μπροστά του θα βρει τον φιλόδοξο, ικανό, διψασμένο και κάπως μουτρωμένο Μονεγάσκο, που ίσως να μην είναι τόσο καλό παιδί όσο δείχνει το ευγενές πρόσωπο και η πριγκιπική καταγωγή του.

Ακριβώς το αντίθετο, συμβαίνει με τον runner-up του φετινού πρωταθλήματος. Ο Lando Noris ενώ δείχνει να έχει τόσο, όλο το πακέτο μα και το απαιτούμενο θράσος ενός υπό αναμονή πρωταθλητή, όσο και μια αυθάδη εφηβική συμπεριφορά, μάλλον κρύβει μεγάλη ταπεινότητα μέσα του. Ασφαλώς να του δοθούν και τα εύσημα για τον τρόπο που σκάει στο πάτωμα τη φιάλη με τον καμπανίτη στο πόντιουμ. Ούτε ο μέγιστος των Ελλήνων μπουζουκόβιων δεν έχει τέτοια τεχνογνωσία και τέτοιο εξαίσιο παλμό.

Ότι οι Αμερικάνοι έχουν προσδώσει στο θεσμό έναν τεράστιο πλούτο, δεν υπάρχει αμφιβολία. Σε κάποιους, αρχαιότερους και ολίγον παραδοσιακούς, δεν είναι τόσο ευπρόσδεκτο, αλλά το τρέχον πελατειακό κοινό έχει δίκιο. Business as usual.

Για τον πρόεδρο της F.I.A. τα σχόλια δυσκολεύονται να είναι θετικά. Αυτοπροβάλλεται περισσότερο από όσο όλοι οι προηγούμενοι μαζί. Έτσι όπως το πάει, ο Jean Marie θα μας φανεί συμπαθής. Είναι και η κελεμπία. Φαντάσου δηλαδή αν, λέμε αν, ήταν Έλλην ο πρόεδρος να πήγαινε ανάλογα ενδεδυμένος στην απονομή. Τουτέστιν ο κ. Βασίλειος, Εύζων και η κ. Ιωάννα, Αμαλία.

Λίγη μελαγχολία για τους αποχωρούντες είναι δεδομένη. O Valtteri με την ξανθή χαίτη, o Κevin από την Δανία, ο Zhou, ο πρώτος Κινέζος που ήρθε στο θεσμό, και ο νεοσσός Αργεντινός που πέρασε έστω και για λίγους αγώνες, ο Franco, ως αγωνιστικός απόγονος ενός Reutemann.

Τέλος ο πρωταθλητής. Τέσσερα στη σειρά. Ίσως θα έπρεπε να είναι τρία αλλά είτε μας αρέσει, είτε όχι είναι τέσσερα. Και ναι, είχε σχεδόν πάντα το καλύτερο υλικό. Αλλά στη φετινή Βραζιλία, το παιδί που τόσο μόχθησε κάτω από τον πιεστικό πατέρα του, έπεισε και τον τελευταίο σχετικό ή άσχετο, ότι ανήκει στην χορεία των καλύτερων από τους καλύτερους.

Ήταν μια μεστή χρονιά που μας την μετέφεραν άρτια, πληθωρικά και κυρίως σοβαρά οι συντελεστές του f1.com. Με σχεδόν έξι δεκάδες γιούρος αποκτάς άπειρο τηλεοπτικό χρόνο δράσης και κυρίως αποφεύγεις την ημεδαπή τηλεοπτική ταλαιπωρία.