Οι καταγεγραμμένες απόψεις, για τους Έλληνες ηγέτες, στην προσφάτως εκδοθείσα αυτοβιογραφία της πρώην Καγκελαρίου της ενοποιημένης Γερμανίας, δεν μας κόμισε κάτι που δεν ήταν γνωστό.

Τουλάχιστον σε εκείνους που ζουν εκτός κομματικού περιβάλλοντος, έχουν ισορροπημένη ιδεολογική βάση και θεμελιώδεις ιστορικές γνώσεις.

Ειλικρινά τώρα, πόσοι πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός που έβαλε τον τόπο στην περιπέτεια των Μνημονίων, ενώ λίγους μόνο μήνες νωρίτερα διακήρυττε πως «λεφτά υπάρχουν», υπήρχε ποτέ περίπτωση να ορκιστεί επικεφαλής κυβερνήσεως, αν είχε άλλο επώνυμο; Η  συγγραφέας μάλιστα, υπήρξε ιδιαίτερα φιλόφρων σε σχέση με όσα, τότε, είχε εκφράσει ο Γάλλος πρόεδρος για τον πρωθυπουργό μας.

Για τον επανακάμψαντα εις το μαντρί της (κεντρο)δεξιάς Μεσσήνιο, μετά την περιπέτεια της Ανοίξεως, παρόντα εις τας εορτάς της πηγάδας, ακόλουθο του ύφους του «φωτιά και τσεκούρι» υπήρξε κατηγορηματική: «Απέτυχε πλήρως να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα».

Όσο για τον επικεφαλής της «πρώτη φορά Αριστερά» ο αναγνώστης θα μείνει με την απορία, του πόσο σαρδόνιο χιούμορ και πόσο λεπτή ειρωνεία διακατέχει την αφήγησή της.

Ένας πολιτικός μπορεί να είναι θαυμάσια παρέα, να είναι καλλιεργημένος, ευγενής, ευχάριστος αλλά ταυτόχρονα να είναι ακατάλληλος για ηγέτης μιας ταλαίπωρης χώρας. Όταν δε, αναγκάζεται να μπει βαθιά στο ρόλο του αλιέως ψήφων, ενίοτε χάνει και την αξιοπρέπειά του.

Διότι από την αλιεία, έως την κλοπή των ψήφων συχνά απαίδευτων ψηφοφόρων, είναι ένα τσιγάρο δρόμος, που θα οδηγήσει σε μια ευρύτερη λεωφόρο καταστροφής. Μολαταύτα, αυτή η καταπονημένη, συχνά καθοδηγούμενη και εν πολλαίς οικονομικές διαπλοκές και σκάνδαλα περιπεσούσα κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι προς το παρόν, ότι καλύτερο μας έχει τύχει. Στο φινάλε δεν επιδιώξαμε και κάτι δικαιότερο.