Περιφερειακός του Λυκαβηττού, η ασφάλτινη οδική αρτηρία που στεφανώνει τον ομώνυμο λόφο. Από πάνω της ορθώνεται το δεύτερο, μετά τα Τουρκομάουντενς, ψηλότερο σημείο του λεκανοπεδίου Αττικής, πρώην λατομείο. Από κάτω της απλώνεται η πυκνή δόμηση της πρωτεύουσας, του αστικού φάρου της ημεδαπής κοσμικότητας προεξαρχούσης. Του Κολωνακίου εν προκειμένω. Κυριακή ψυχρού μεν, λαμπρού δε πρωινού Νοεμβρίου.

Καλλίγραμαι και καλλίπυγαι  δεσποσύναι με ωραιότατο δρασκελισμό κοσμούν το δάσος καθώς αθλούνται. Νεαρά και μεσήλικα άτομα βολτάρουν με τα οικόσιτα κυνάρια τους. Εικόνα ενθαρρυντική σε σχέση με την μάλλον θλιβερή αντίστοιχη των βορείων προαστίων, όπου στον ρόλο αυτόν ανταποκρίνονται οι οικιακοί βοηθοί αι οποίαι έλκουν την καταγωγή τους εκ των Φιλιππίνων νήσων. Ποιος ο λόγος να ορίζεσαι κηδεμών τετράποδου αν δεν ημπορείς να ανταποκριθείς; Το ίδιο, και πολύ περισσότερο, ισχύει δια την κηδεμονίαν των διπόδων θηλαστικών. Είναι, πιθανόν, άλλο ένα στοιχείο που διαχωρίζει κάποιο τμήμα του παραδοσιακού ολντ μάνεϊ, με ένα κομμάτι του φουριόζικου νιού μόνυ.

Και εκεί πάνω στον περιφερειακό, ιδού μια εικόνα αλλόκοτη. Ολίγα μέτρα ανατολικότερα της κατοικίας του πρωθυπουργεύοντος, έστω μιας εξ αυτών, παρκαρισμένες πάνω στο κάγκελο τέσσερις ασπίδες. Τι σκέψεις γεννά τούτη η εικόνα;

Σταθεροποιημένες εκεί, με ένα ταλαιπωρημένο ελαστικό χταπόδι έχοντας πια θολώσει με τα σημάδια της χρήσης τους από τα τόσα αντικείμενα που έχουν αποκρούσει, υπερασπιζόμενες τα κορμιά των χρηστών τους, για τους οποίους δεν γνωρίζουμε πόσο χρηστή χρήση κάμουν, αν υποτεθεί ότι υφίσταται τέτοια. Πέρα από το αφελώς απλοϊκό ερώτημα: «τι ωραία να ήταν αχρείαστες;», αντικρίζουμε μια πολύ αντιπροσωπευτική ελληνική εικόνα.

Όπου τόσα πράγματα συγχέονται, όπου το καλαμπούρι δεν είναι πάντα χιούμορ, όπου πρόσωπα ίδιας κοινωνικής, οικονομικής τάξης και προβλημάτων χωρίζονται με βία από θολές ασπίδες, όπου χανόμαστε σε φτηνά μονοπάτια και φτηνότερες επιλογές.

Ευτυχώς δεν ήμεθα καντόνιον της Ελβετίας, δυστυχώς δεν γίναμε αυτό που μπορούσαμε.