Έριξα μια ματιά σε ελληνόφωνη κριτική όπως και σε αγγλόφωνο ιστότοπο, αποφάσισα ότι με ενδιέφερε και στρογγυλοκάθισα στο μέσο της αίθουσας που είχε πληρότητα μικρότερη από 10%. Κανείς δεν ήταν κάτω από εξήντα χρονών.  Τα πρώτα 20 λεπτά ήταν τόσο ασύλληπτα βαρετά, όσο και μια απόπειρα κατάδειξης ενός σφόδρα λανθάνοντος ερωτισμού που φτιάχτηκαν πιθανότατα για να δημιουργήσουν σε μια μεγάλη κατηγορία θεατών ένα αίσθημα οίκτου. Σε κάποιους συντηρητικότερους και έναν εκνευρισμό.  Κυριαρχεί η φτώχεια. Πνευματική και λεκτική, μια στις δυο λέξεις είναι «φάκιν», και σύντομα δημιουργείται η απορία πως είναι δυνατόν να υπάρχει και όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά να επικρατεί και να εξαπλώνεται ένας τέτοιος κόσμος.

Μεγάλο μαγαζί όπου συγκεντρώνονται πάσης φύσεως, ηλικίας, καταγωγής αρσενικών(;) προκειμένου να δεχτούν τις περιποιήσεις αντίστοιχων θηλυκών οι οποίες χαρακτηρίζονται εργάτριες του σεξ, αλλά επί της ουσίας, σεξ δεν υφίσταται. Ίσως στα νεοελληνικά ο ορισμός του καταστήματος να ήταν «μπαλαμουτάδικο», ή «χαμουρευτάδικο».

Εκεί λοιπόν η νεαρά εργαζομένη γνωρίζει πιτσιρίκο γιο Ρώσου ολιγάρχη, επέρχεται μια σχέση που φτάνει έως γάμου μέσα από μια φιλμογράφιση που φλερτάρει με ολίγον πορνό. Όλο αυτό με αλόγιστο σκόρπισμα χρημάτων, ποταμούς αλκοόλ και διαρκή κατανάλωση κάθε λογής ουσιών. Ένα κρεσέντο ακραίας ζωής που οι πρωταγωνιστές της, την βαφτίζουν διασκέδαση.

Δεν θα μπορούσε όλη αυτή η συνθήκη να έχει αίσιο τέλος, τύπου σταχτοπούτας ας πούμε. Αν και από μια μεριά δεν είχε δυσάρεστο. Κανείς δεν χάνει τη ζωή του, όλοι συνεχίζουν σε ένα πιο ταιριαστό για αυτούς μονοπάτι και τελικά σαν να γεννιέται ένα είδος συνειδητοποίησης.

Ο χαρακτηρισμός comedy drama δεν είναι τόσο εύστοχος καθότι το ποσοστό είναι της τάξης του 10 - 90% αντίστοιχα αν όχι χαμηλότερο, αφού τα λίγα και όποια κωμικά στοιχεία δεν έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τα πολύ περισσότερα και ισχυρότερα δραματικά.

Η αποτύπωση των συνθηκών στο Brooklyn και το Vegas, αλλά και ευρύτερα οι σκηνές στα δικαστήρια, στους τόπους εργασίας δείχνει την παρακμή μιας χώρας που στηρίζεται στη δύναμη του χρήματος, στην αδιαφορία και στη βία, αν όχι στο σύνολό της, αλλά σε τέτοιο επίπεδο, που καταπίνει τις άλλες τάσεις. Αν ψάχνουμε μια απόδειξη για αυτή την παρακμή οι πρόσφατες εκλογές στην άλλη όχθη του Ατλαντικού μας την προσφέρουν απλόχερα.

Πιθανόν για αυτό το λόγο να απέσπασε την υψηλότερη διάκριση στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Τον περίφημο χρυσό φοίνικα, Palme d'Or.

Υπάρχουν μερικές σκηνές ιδιαίτερα δυνατές, όπως τα λίγα περάσματα σε αθόρυβα πλάνα, ενώ και το φινάλε έχει τη δυναμική του καθώς επιθυμεί να ακροβατεί μεταξύ βαθέως συναισθήματος και ξεπέτα σεξ, ρομαντικά σερβιρισμένο ανάμεσα από πυκνές νιφάδες χιονιού.

Ενδιαφέρουσα, τέλος, η μίξη, η σύγκρουση, της Αμερικάνικης κουλτούρας, γλώσσας, νοοτροπίας με την Ρωσική και σαν να μην κρατούνται ίσες αποστάσεις.