Για διάφορους κλιματικούς παράγοντες, ένας εκτός των οποίων πρέπει να ήταν και ο βορειοδυτικός άνεμος, η τελευταία μέρα του Σεπτεμβρίου στην Αττική είχε μια λαμπρή διαύγεια. Από κάποιο υψόμετρο αντίκριζες στον ορίζοντα την μορφολογία του εδάφους σε βάθος πέραν των εβδομήντα χιλιομέτρων. Κάπως έτσι, από τις νότιες πλαγιές του Πεντελικού το πρωί υπήρχε οπτική επαφή μέχρι την Αργολική γη κάτω από ένα καθαρό, φωτεινό ουρανό. Μετά την μεσημβρία κάτι θα άλλαζε. Ένα πυκνό στρώμα νέφους διέσχιζε την Κορινθία, τον Σαρωνικό περνούσε νότια του Υμηττού και ποιος ξέρει σε τι απόσταση έσβηνε, χανόταν.

Αργά το απόγευμα, καθώς ο ήλιος όδευε προς τη δύση το φαινόμενο αποκτούσε μια άλλη διάσταση. Η ατμόσφαιρα στα ψηλά στρώματα παρέμενε διαυγής προσφέροντας έναν καθαρό, γαλανό ουρανό, αλλά χαμηλότερα τα πυκνά νέφη εμπόδιζαν το φως να φτάσει στην Αττική γη, δίνοντας αλλόκοτες σκούρες πορτοκαλιές αποχρώσεις. Ήταν το αποτέλεσμα της φωτιάς που ξεκίνησε από τα Ροζενά Κορινθίας και έκαιγε περισσότερο από 30 ώρες.

Ξημέρωσε η πρώτη Οκτωβρίου, η φωτιά συνέχιζε για τρίτη μέρα εκτός ελέγχου και δυο πολίτες είχαν χάσει τη ζωή τους. Έφθασε και το απόγευμα η διαύγεια είχε χαθεί το στρώμα καπνού ήταν σαν τοίχος και η δύση είχε κάτι άρρωστο. Στην βόρεια Πελοπόννησο περίπου 50.000 στρέμματα είχαν γίνει στάχτη, ενώ διάσπαρτες εστίες υπήρχαν ακόμα καθώς βράδιαζε.

Εις τας Αθήνας ο κυβερνήτης επιχειρούσε να φέρει κοντά του, τους δυο προηγούμενους ηγέτες της φιλελεύθερης παράταξης για μια χαρούμενα ενωτική εορτή των γενεθλίων μισού αιώνα του κόμματος που ασκεί την εξουσία. Στη λωρίδα της Γάζας, στο νότιο Λίβανο και από χθες το βράδυ στις πόλεις του Ισραήλ οι πολίτες έχουν άλλες προτεραιότητες. Οι φωτιές που καίνε εκεί από το τέλος της δεκαετίας του '40 έχουν φτάσει σε μια επώδυνη, απρόβλεπτη κορύφωση.