Καταβάλλω προσπάθειες να αντιληφθώ τι είδους ανάγκη, σπρώχνει τους ανθρώπους να χάνουν ένα από τα πλέον πολύτιμα αγαθά τους. Την ιδιωτικότητα. Δεδομένο, ασφαλώς, ότι υπάρχουν άτομα όπου η προβολή τούς συναρπάζει περισσότερο από την ιδιωτικότητα. Δεν μπαίνω στον πειρασμό να το αναλύσω. Ωστόσο το αποδέχομαι. Τούτο όμως το μαζικό, σφοδρό κίνημα που εκφράζεται με τόση φανατική πίστη μέσω των φορέων της κοινωνικής διαδικτύωσης, δεν έχει προηγούμενο.

Το γνωστό απόφθεγμα του A. Warhol «Στο μέλλον όλοι θα είναι διάσημοι για δεκαπέντε λεπτά», είναι πλέον δραματικά παρωχημένο. Τέλος πάντων, δικαίωμά τους να ζουν, να εκφράζονται, κατά το δοκούν. Αλλά, σε στιγμές που στη χώρα σου, στην πόλη σου επικρατούν σωρεία προβλημάτων, αδιεξόδων, κρίσεις αξιών, στοιχεία βαθιάς παρακμής, το να ανεμίζεις ως σημαία επιτυχίας τις προσωπικές σου στιγμές, είναι δείγμα σοβαρής έλλειψης.

Απουσιάζει, αυτό που ορίζεται ως συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση του άλλου. Αν καίγονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα, οικίες, επαγγελματικές στέγες, όταν πυρπολούνται περιουσίες, ενώ ταυτόχρονα όλα παρουσιάζονται ως επιτυχίες της όποιας εξουσίας, θα ήταν πρέπον και συνετό να μην πλασάρεις δημόσια τις ντελικάτες διακοπές σου.

Από την άλλη υφίσταται το ακόμα πιο αποκαρδιωτικό φαινόμενο ελάχιστοι, να ενοχληθούν ή έστω να αναρωτηθούν, καλή ώρα, εν μέσω αυτών των συμπληγάδων και άλλων πιέσεων, για την προβολή λαμπερών και πιθανότατα κενόδοξων πράξεων, επωνύμων και ανώνυμων.

Είναι προφανές, Δεν ζούμε ούτε στον ίδιο κόσμο, ούτε στην ίδια χώρα, ούτε στην ίδια πόλη, ούτε καν στην ίδια γειτονιά. Γειτονιά, είπαμε, και κλείνω με μια νότα αισιοδοξίας. Ηλικιωμένος συγγενής έχασε αιφνιδίως τη σύζυγό του μετά από 53 χρόνια έγγαμου βίου. Από την στιγμή που ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου, που είδαν παιδιά και εγγόνια, κατοικούσαν στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σπίτι.

Συγκινήθηκα ιδιαίτερα, όταν έμαθα ότι σύσσωμοι γνωστοί, φίλοι, γείτονες συνδράμουν εθελοντικά, υπεύθυνα και ανθρώπινα στον χήρο, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, ήταν απόλυτα εξαρτημένος από την εκλιπούσα. Συνεπώς η απώλεια είναι ακόμα πιο ζόρικη. Το ότι αυτή η γειτονιά γεννήθηκε από τις στάχτες της προσφυγιάς, δεν παραβλέπεται.