Κυριακή πρωί, τέλη Ιουλίου, η πρωτεύουσα άδεια με λιγοστά τροχοφόρα στις έρημες αβενιάδες και το θερμόμετρο να δοκιμάζει για πολλοστή μέρα τις αντοχές των πολιτών. Στον ιερό ναό, τρία σενάρια διαδέχονται το ένα το άλλο. Η λειτουργία της Κυριακής, το μνημόσυνο των απόντων, η βάπτιση. Μικρή αποτύπωση του κύκλου της ζωής, σε θρησκευτικό επίπεδο. Οι πιστοί κοινωνούν, οι μνημονεύοντες περνούν δίπλα για τον καφέ, οι βιντεολήπτες τραβούν τα πρώτα πλάνα με τους χαρούμενους γονείς και το αμέριμνο αβάπτιστο. Άλλοι κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια, άλλοι τα ανεβαίνουν.

Μαζί με τις υποστηρικτικές φράσεις για τους παρόντες που απέμειναν μονάχοι, θα απλωθούν αγκαλιές, θα ακουστούν ασπασμοί. Με μνήμες και για άλλους που ανεχώρησαν νωρίτερα, όλοι τους αγαπημένοι. Με ένα κόμπο στο λαιμό που κάνει τις συλλαβές να σπάνε, για όσους τους θυμούνται. Καθώς οι παριστάμενοι είναι φυσιολογικοί άνθρωποι θα αποσπαστούν από δεσμά ταξικά, φυλετικά, εθνικά. Θα απλωθεί μια γαλήνη. Το μωσαϊκό, τα κόλλυβα, οι εικόνες, οι πορφυροί στολισμοί από έναν άλλο τόπο. Το παρελθόν, είναι ένας άλλος τόπος.

Η παρέα θα συνεχίσει κάπως μακρύτερα από το εκκλησιαστικό περιβάλλον, κάτω από πυκνή φυλλωσιά καφενείου. Στο δίπλα τραπεζάκι δυο φιγούρες που πριν λίγα λεπτά είχαν λυγίσει μπροστά στην εικόνα που ασπάστηκαν με τον δέοντα σεβασμό. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι η θρησκευτική πίστη είναι έρεισμα;

Η δική μας παρέα ήταν μονωμένη πια, από τα συγκινησιακά φορτισμένα πλην όμως απαραίτητα μνημόσυνα. Έτσι η κουβέντα θα στραφεί αλλού, με καταθέσεις εμπειριών από αυτό που βιώνει ο καθείς καθημερινώς. Κανείς μικρότερος από μισό αιώνα παρουσίας, κάποιοι αρκετά μεγαλύτεροι. Και τότε, τότε, θα γίνει το μεγαλύτερο μνημόσυνο για όσα έχουν σβήσει τόσο ήσυχα, τόσο χαρούμενα, έχοντας ανατρέψει τόσο άβολα, τόσο σκληρά αυτό που λογίζαμε ως σταθερά.

Τρεις κάδοι σκουπιδιών πιο κει έφερναν μια λεπτή θερινή αποφορά.