Ύστερα από 6.239 ημέρες από την πρώτη του νίκη, 945 μετά την προτελευταία του, σκοράρισε την εκατοστή τέταρτη, έχοντας σκαρφαλώσει 199 συνολικά φορές στο πόντιουμ, σημειώνοντας και 104 ταχύτερους χρόνους στις δοκιμές κατάταξης. Πέντε αριθμοί που μαρτυρούν την πορεία του Lewis Hamilton στην F1. Και όλα αυτά έξι μήνες πριν συμπληρώσει τα 40 του χρόνια.

Ο Lewis, λοιπόν, το μαύρο παιδάκι που είχε μια επιπλέον ανηφόρα να ανέβει στο αφάνταστα ανταγωνιστικό διεθνές μότορσπορ κατέκτησε επάξια, έντιμα, εμφατικά σήμερα την νο 104 νίκη στην πατρίδα του, μπροστά στο ομόγλωσσο κοινό του, μέσα στο ναό της βρετανικής ταχύτητας, το Silverstone.

Πνιγμένος από τους λυγμούς, δυσκολευόταν να αρθρώσει λόγο μετά την πτώση της καρώ σημαίας από τον sir Brian May, ούτε του ήταν εύκολο να αφαιρέσει το κράνος, αφού βγήκε από το μονοθέσιο. Τον πλησίασε ο πατέρας του, και οι δυο άνδρες έμειναν επί μακρόν σφιχταγκαλιασμένοι με την γλώσσα του σώματος να μαρτυρά ότι ο νεότερος έκλαιγε γοερά.

Ήταν μια από τις πιο έντονες, πιο ανθρώπινες, πιο δυνατές εικόνες, από τότε που ο τηλεοπτικός φακός κυριαρχεί στις πίστες του κόσμου. Ας την βάλουμε δίπλα σε εκείνες, από τον Μάρτιο του 1991, με τις κραυγές του Ayrton μετά την νίκη στην πατρίδα του, με έκτη ταχύτητα μόνον στο κιβώτιο, όταν ολότελα αποκαμωμένος σωματικά, γύρισε στα πιτς με το ιατρικό όχημα και αγκάλιασε τον πατέρα του Milton.

Τούτες οι στιγμές είναι περισσότερο F1 από οτιδήποτε άλλο. Και μπορεί οι παραπάνω αριθμοί και οι αντίστοιχες στατιστικές να κατατάσσουν τον Lewis στην κορφή των πιο επιτυχημένων οδηγών του θεσμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, σκέψη που ούτως ή άλλως είναι ολοκληρωτικά εσφαλμένη ως αντίληψη. Οι εποχές που αγωνίζονταν ο Μοςς, ο Κλάρκ, ο Στιούαρτ, ο Σέννα, ακόμα και ο Σουμάχερ έχουν ελάχιστα κοινά στοιχεία με τη σημερινή και ο τίτλος του καλύτερου όλων των εποχών δεν είναι παρά μια αρκετά νόστιμη μαρκετινίστικη εφεύρεση, για πελάτες κομμωτηρίων και θαμώνων καφέ.