Ας υποθέσουμε ότι είσαι 60φεύγα, ότι έκανες απόπειρα να φθάσεις στο Ελληνικό εκείνη την νύχτα της 24^ης Ιουλίου του ’74, ότι έζησες Μεταπολίτευση, ότι έχεις επισκεφτεί λίγες φορές τα θεωρία του κοινοβουλίου, ότι άκουσες τα πρωθυπουργικά Σερραϊκά, ότι ένοιωσες το παλμό του Ανδρέα, ότι χρόνια αργότερα είδες και τη βύθισή του στο, κατά τον Βαγγέλη, κωλόσπιτο, ότι ένιωσες και το δάκρυ του Εθνάρχη. Κι όλα αυτά μαζί με Ράλληδες, Γεννηματάδες, Τζανετάκηδες, Κύρκους, Φλωράκηδες κλπ. Ο κοινοβουλευτισμός ήταν μια τεράστια παρακαταθήκη ελπίδας. Η συμμετοχή στην εκλογή του ποιος θα σε κουμαντάρει ήταν ένα πελώριο δώρο. Ήταν ο μόνος φωτεινός δρόμος για τη χαμένη επταετία η οποία τοις πράγμασι, διήρκεσε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Όταν προχθές, σε ένα βαρύ σκηνικό, μόλις 4 στους 10 Έλληνες έκαναν τον κόπο να σηκώσουν το μπλε παραβάν, προκειμένου να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα για όσους τους εκπροσωπήσουν στα ευρωπαϊκά έδρανα, γίνεται σαφές ότι καταδεικνύεται μια περιφρόνηση για την διαδικασία.

Ένεκα απογοήτευσης; Λόγω του ότι οι κομματικές επιλογές ήταν αυτές που ήταν; Μήπως επειδή μια κυριακάτικη βουτιά ήταν πιο ενδιαφέρουσα; Ή από την απόγνωση του «όλοι ίδιοι είναι»;

Να ξαναδούμε τους αριθμούς. Ψήφισαν 4 στους 10, εξελέγησαν 21, νικήτρια η αποχή με 60%. Σε Φλώρινα, Κεφαλλονιά, Λακωνία πάνω από 70%. Έξι ακόμα περιφέρειες πάνω από 65%. Ο πρώτος υποψήφιος απέσπασε 305.670 σταυρούς. Κάπως έτσι δικαιώνονται, όσοι νομίζουν ότι καλύτερα τα νούμερα παρά οι αριθμοί. Όσο για εκείνους που πιστεύουν πως: «οι σπουδαίοι ηγέτες είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τα νούμερα για να σώσουν τους πολίτες. Οι υπόλοιποι, θυσιάζουν τους πολίτες για να σώσουν τα νούμερα», θα πρέπει να περιμένουν.