Θερινοί συλλογισμοί - (Τετάρτη 6 Ιουλίου 2022) PDF Print E-mail

Μικρή συλλογή θερινών συλλογισμών, ατάκτως ειρημένων έτσι όπως τους έφεραν οι εικόνες. Ελάχιστη σημασία έχει το που για αυτό και δεν αναφέρεται, αν και διόλου δύσκολο να προσδιοριστεί εφόσον γίνουν οι κατάλληλοι συνειρμοί.


Ελλάδα πάντως είναι. Ελληνικό καλοκαίρι και η έμφαση στην πρώτη λέξη, στον τόπο. Γιατί  αυτός απειλείται.

 

Με το λευκό χρώμα να έχει τρέξει στο γαλάζιο φόντο, κάτι που θα μπορούσε να εκληφθεί ως εικαστική άποψη, γεγονός που αποδεικνύεται και από τις υπάρχουσες αντίστοιχες γραμματοσειρές, αυτά τα τέσσερα λατινικά γράμματα  μέσα στα εισαγωγικά συγκροτούν ακόμα την ολοένα και πιο σπάνια, πρωτόλεια γοητεία του ημεδαπού καλοκαιριού.

Κάτω από τον αστραφτερά γαλανό ουρανό. Στη δροσιά της παχιάς σκιάς και του ζέφυρου που κυματίζει την γαλανόλευκη, μοναχική γυναίκα, η οποία επιπροσθέτως φροντίζει την καθηλωμένη υπέργηρη μητέρα της, μαγειρεύει, τηγανίζει, σερβίρει, καθαρίζει, χαμογελά και αντέχει. Ευπρόσδεκτοι κάποιοι συνδαιτυμόνες στο μικρό βασίλειο της κουζίνας της, να βοηθήσουν όταν η παρέα δεν είναι και τόσο μικρή.

Μικρή νησίδα του πως ήταν κάποτε τα πράγματα σε αυτό τον τόπο πριν πλημμυρίσει από φερέλπιδες σεφ, απαιτητικούς γευσιγνώστες, επαΐοντες σομελιέδες συνδεδεμένους σε ένα απίθανο νεοπλουτίστικο ρεσιτάλ ακριβού μα πάμπτωχου κιτς.

 


Πολύ Ελληνικό, πολύ καλοκαιρινό, συνεπώς αρκετά άναρχο. Ώρα δύσης σε νησί τουριστοκρατούμενο. Η γκαλερί άδεια. Στην πίσω αίθουσα η μελαγχολική, λιπόσαρκη φιγούρα όπως την είχε φιλοτεχνήσει ο  23χρονος Courage K. Hunke, από την Ακκρά της Γκάνα(ς). Σαν να αναδυόταν από τον πολύχρωμο καμβά όλος ο πόνος της ηπείρου από όπου, κατά πως μας λένε, πρωτοπερπάτησε ο Homo Sapiens. Αυτό πριν 200.000 χρόνια.

Η κατά γενική επιστημονική αποδοχή κοιτίδα του ανθρώπου, είναι στις μέρες μας η πιο εκμεταλλευμένη, η πιο αδικημένη ήπειρος του πλανήτη γεγονός που ο καλλιτέχνης επιχειρεί να περάσει στο βλέμμα του ήρωά του. Και εκεί που o παρατηρητής φιλοσοφεί ως όψιμος «Ευρωπαίος» καθότι η ανησυχία είναι μεγαλύτερη από τη δράση, οι απολήξεις στο εσωτερικό της ρινικής του κοιλότητας, τι οσφρητικό μήνυμα έστειλαν στον εγκέφαλο και μάλιστα με τη διαδικασία του υπερεπείγοντος;

Του κρέατος που ψήνεται. Όμορον κατάστημα φέρον το όνομα του υπέρτατου θεού των υδάτων κατευθείαν από το δωδεκάθεο των προγόνων ημών, βρίσκεται σε οργασμό εκτέλεσης παραγγελιών. Τα τραπέζια του σε πλαστική απομίμηση μαρμάρου με νερά, τα καθίσματα με παχιά μαξιλάρια ίνα μην ταλαιπωρούνται οι έδρες των πελατών. Ιδρωμένοι σερβιτόροι αγωνίζονται για τον επιούσιο την ίδια στιγμή που ευφραίνονται οι καταπιόνες των συνδαιτυμόνων. Ο αυτόματος όσο  και αυθαίρετος παραλληλισμός με τις, σχετικά, παρόμοιες συνθήκες της Αφρικής, απερρίφθη πάραυτα ως ανακριβής, αντιεπιστημονικός και ακραία συναισθηματικός.


c’est la vie  - Sea la vie. Νόστιμο λογοπαίγνιο εκεί που το περιμένεις.


Παλαιά Σφαγεία, ποπ αρχαιολογία, γοητευτική εικαστική υπερπαραγωγή και ένας τεχνητός Απόλλωνας με τα αρσενικά και θηλυκά στοιχεία του, που συνδιαλέγεται με την queer κουλτούρα. Όλα αυτά κάτω από έναν μεγάλων διαστάσεων, περιστρεφόμενο, χρυσό, ανθρωπόμορφο ήλιο. Ανάμεσα στους αλλοδαπούς και ημεδαπούς επισκέπτες, ο πρίγκιψ Νικόλαος και η σύζυγος του πρωθυπουργεύοντος.

Περισσότερα, επί τούτου, από την έγκριτη Καθημερινή: «Στην είσοδο, κλεισμένα στα μικρά κελιά, ένας τράγος, μια κατσίκα και ένα πρόβατο. Δίπλα, σε ένα τραπέζι, συνονθύλευμα αντικειμένων: ο ουρητήρας του Μαρσέλ Ντισάν, χρυσά ρολόγια-μαϊμού, ένα κομμάτι ξύλου και ένα δοχείο με αρτοσκευάσματα. Σε μια γωνιά καιγόταν φασκόμηλο. Στο εσωτερικό, άλλη μια έκπληξη. Ενα κιτς γλυπτό του Απόλλωνα από ξύλο, που τον τύλιγε ένα φίδι από σιλικόνη κουνώντας μηχανικά το κεφάλι του. Στο μπαλκόνι, ένα κάτοπτρο που θύμιζε Ανίς Καπούρ. Ο καλλιτέχνης αρνήθηκε να δώσει εξήγηση για το σκεπτικό του. Δεν ήταν λίγοι όσοι ευχήθηκαν ο ήλιος του να μείνει για πάντα στο νησί και να γίνει το σήμα κατατεθέν της νήσου».

Ως γίνεται άμεσα αντιληπτό, είναι μάλλον αδύνατο να προστεθεί, να αφαιρεθεί ή να αλλάξει οτιδήποτε στο ανωτέρω. Απαιτείται άλλο επίπεδο αντίληψης. Τέλος, ας σημειωθεί ότι μετά τα εγκαίνια, ο τράγος, η κατσίκα και ο αμνός απομακρύνθηκαν.

 

Απέναντι στην αβάσταχτη ηχορύπανση ενός παραλιακού μπαρ που μοιάζει περισσότερο με θορυβώδη κοσμική εκδήλωση παρά σε οτιδήποτε άλλο, μακριά από το πολύβουο και συχνά κακότροπο πλήθος των οργανωμένων παραλιών υπάρχουν ακόμα γοητευτικά ήρεμες γωνιές για μια βουτιά που αξίζει όσο ένα ολάκερο καλοκαίρι. Και δεν είναι θέμα κόστους. Είναι θέμα αξιών. Και επιλογών.

 

Με φόντο το πλεούμενο της γραμμής διότι πλοίο δεν είναι, ο γλάρος επιχειρεί μια ταχύτατη χαμηλή πτήση πάνω από το μικρό λιμάνι που κάποτε φημιζόταν για πολλά. Καθώς αυτό το κάποτε βρίσκεται τουλάχιστον μισό αιώνα πίσω, και έχοντας πια μετατραπεί σε ισχυρό χαρτί του βιομηχανοποιήμενου τουρισμού, το λιμάνι παρουσιάζει μια απίστευτη, πέρα από τα όρια του ενοχλητικού, κίνηση με τα σχεδόν μονίμως ταραγμένα νερά του να φιλοξενούν, κάθε λογής απόβλητα, νεκρούς επιπλέοντες ιχθείς και άλλα υδρόβια πλάσματα.

 

Μιλώντας για πλάσματα όμως, ένας μικρός θαυμασμός αξίζει για το πιο θορυβώδες, το πιο μελωδικό θερινό έντομο. Το τζιτζίκι. Που τις πρώτες ζεστές νύχτες εγκαταλείπει την νύμφη, για να ζήσει την σύντομη καλοκαιρινή ζωή του, να ζευγαρώσει, να κρύψει τα αυγά της το θηλυκό στα δένδρα, να δημιουργηθούν οι προνύμφες να κατέβουν από τους κορμούς, να κρυφτούν στη γη προς το τέλος του καλοκαιριού και να περιμένουν εκεί θαμμένες, τουλάχιστον τέσσερα χρόνια μέχρι να αναδυθούν, να βγουν από τις νύμφες όπως φαίνεται στην νυκτερινή εικόνα. Για να ξαναρχίσει ο κύκλος της μικρής, τραγουδιστής ζωής τους. Για να εμπνεύσουν και τον Αίσωπο.


Από τα τέλη του 19ου αιώνα ανοιγοκλείνει αυτή η μπαλκονόπορτα. Έχει απλώσει τη ζωή της σε τρεις αιώνες. Έχει αντικρίσει ίσα με πέντε γενιές. Έχει ζήσει το πέρασμα από την ασετιλίνη στην ατομική εποχή. Έχει βιώσει όλο τον ζόφο από τον Ελληνοτουρκικό του 1897, έως τον Ρωσοουκρανικό του 2022. Έχουν παρελάσει από πάνω της ίσα με 126 καλοκαίρια. Ήταν εκεί όταν άφηνε την τελευταία του πνοή ο Friedrich Engels, και συνεχίζει να είναι εκεί στο τέλος της φυσικής παρουσίας του Vangelis. Στέκει όρθια, λειτουργική, υπομονετική, με τα αλλεπάλληλα στρώματα χρώματος να μαρτυρούν λίγο από την μακρά παρουσία της.

 

Εικόνα μεσογειακή, με τα πεύκα και τη βλάστηση να φτάνουν μέχρι το θαλασσινό νερό. Για αυτή τη μεγάλη κλειστή θάλασσα, την Μεσογειακή λεκάνη αναγράφεται: «Αίτια ρύπανσης είναι η μόλυνση λόγω λυμάτων, που φτάνουν μέσω των ποταμών, αλλά και της εισροής εκατομμυρίων τόνων αργού πετρελαίου λόγω ατυχημάτων κατά τη διακίνηση του μέσα από τη Μεσόγειο. Τέλος, ο τουρισμός φέρνει αρνητικές επιπτώσεις. Κάθε χρόνο 100-200 εκατομμύρια τουρίστες επισκέπτονται τη Μεσόγειο, γεγονός που οδηγεί στην καταστροφή των ακτών λόγω τουριστικών εγκαταστάσεων για τους επισκέπτες».

 

Με φωτεινό άνθος, χρωματιστή πινελιά στον έρημο, ξεραμένο κάμπο, αλλά και χρήσιμο για τις θεραπευτικές του ιδιότητες το γαϊδουράγκαθο (επιστημονική ονομασία  Ονόπορδον το ακάνθιον - Onopordum acanthium), άξιζε πιο εύηχης τύχης σε ότι αφορά την ονομασία του. Στο φόντο το δίτροχο, μια μηχανή που δίκαια υπόσχεται υψηλά ποσοστά ελευθεριότητας, ειδικά στη διάρκεια του καλοκαιριού όπου θα καλύψει μεγαλύτερες αποστάσεις.



Σε επτά περίπου εβδομάδες θα δύσει και το φετινό καλοκαίρι. Όλα όσα θα επακολουθήσουν δεν προμηνύονται ιδιαιτέρως αισιόδοξα. Είτε από κατευθυνόμενα κακές επιλογές είτε από ατυχία. Οψόμεθα.