Α.Σ.Κ.Τ., Lexus και διείσδυση (28.08.2010) PDF Print E-mail

Ο κριτικός λόγος, απέναντι σε οποιαδήποτε πολιτική είναι σεβαστός και πιθανότατα χρήσιμος. Ακόμα και όταν φλερτάρει με μια ακαθόριστη επιθετικότητα ή με μια προσπάθεια καθοδήγησης. Δεκτές και αυτές, ώστε να για να γίνει πιο γόνιμος ο διάλογος.

Τα παραπάνω αφορούν την άποψη που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» το Σαββάτο 21 Αυγούστου σχετικά με τον διαγωνισμό που προκήρυξε και έφερε σε πέρας το περιοδικό Car & Driver, σε συνεργασία με την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και τη βοήθεια της ελληνικής αντιπροσωπείας της Lexus.

Το άρθρο που φέρει την υπογραφή της ζωγράφου, χαράκτριας και μέλους του πολιτιστικού τμήματος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. Εύης Μελά, μπορεί κατ’ αρχήν να χαρακτηριστεί για την ευθύτητα του. Έχει ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό περίβλημα, έχει στόχο, έχει καταγγελτικό ύφος, εκφράζει τη πολιτική πηγή της αρθρογράφου.

Προσωπικά αφουγκράζομαι και κατανοώ απόλυτα την αγωνία του δημοσιεύματος, για την πιθανότητα διείσδυσης επιχειρηματικών ομίλων μέσα στις Δημόσιες Ανώτατες Σχολές της χώρας. Δέχομαι επίσης, ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα, οφείλει και πρέπει να παραμείνει μακριά από οποιεσδήποτε είδους επιρροές και οικονομικά συμφέροντα και οι φρέσκιες γενιές των πτυχιούχων να παραδίδονται αμόλυντες στο στίβο της εργασίας. Θα έχουν εξ’ άλλου, πολλές ευκαιρίες να μπολιαστούν με κάθε είδους «νόσο» σε όλη τη διάρκεια της μελλοντικής επαγγελματικής τους καριέρας.

Προς επίρρωση των ανωτέρω, να υπενθυμίσω, ότι στο πλαίσιο συζήτησης – συνέντευξης που είχα με τον πρύτανη της Α.Σ.Κ.Τ, Γιώργο Χαρβαλιά, τον ρώτησα:

«Ναι στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια;» εκείνος απάντησε:

«Υπάρχουν χώρες π.χ. οι Η.Π.Α. όπου τα καλύτερα Πανεπιστήμια είναι ιδιωτικά. Εκεί λοιπόν η ιδιωτική εκπαίδευση έχει τεράστια παράδοση. Αντίθετα η Ελλάδα δεν έχει καμία. Η παιδεία όπως και η υγεία έχει τεράστιο κόστος, άρα δεν προσφέρεται, ειδικά η τριτοβάθμια, για κέρδος. Αν λοιπόν στηθούν ιδιωτικά Πανεπιστήμια με σκοπό το οικονομικό κέρδος, φοβάμαι ότι μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο. Αυτή είναι η επιφύλαξη που διατηρεί η Πανεπιστημιακή κοινότητα. Γνωρίζουμε το τεράστιο κόστος της εκπαίδευσης και δεν προσφέρεται για επιχειρηματικό κέρδος. Κατά τα άλλα μπορούμε να τα δούμε σαν κέντρα άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης.»

Να τεθεί μάλιστα υπ’ όψιν ο συγκεκριμένος πανεπιστημιακός, ούτε αυτοκίνητο έχει, ούτε καν άδεια οδηγήσεως, για όσους ενδεχομένως σκεφθούν φιλύποπτα μέσα στις πονηρές εποχές που ζούμε...

Για να μην ξεφεύγουμε από το προκείμενο όμως, η θρυλούμενη διείσδυση των ιδιωτικών, επιχειρηματικών συμφερόντων στα Α.Ε.Ι έχει προ πολλού ξεπεραστεί από την άλωση της ίδιας της ζωής από αυτά, τα συγκεκριμένα συμφέροντα. Ζούμε την εποχή της πρόσδεσης στο άρμα της κατανάλωσης, του τζόγου, της εμπορευματοποίησης των πάντων. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, ασφαλώς δεν βλέπει καλά. Το «κακό» που πλήττει τα Α.Ε.Ι. είναι ολίγιστο μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στη ζωή μετά το Πανεπιστήμιο.

Η μάχη που δίνεται ενάντια σε αυτή την πραγματικότητα είναι πια μόνον σε στενό και οικογενειακό πυρήνα και από ένα σημείο και μετά καθαρά ατομική.

Σε συλλογικό και συντροφικό τμήμα ο πόλεμος χάθηκε από τότε που εξέπεσε το όνειρο του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού. Εξέπεσε δε, πολύ πριν καταρρεύσει!

Αν ψάξουμε για την μεγαλύτερη αποτυχία του ανθρωπότητας του 20ου αιώνα, περίοπτη θέση θα καταλάβει το ναυάγιο της εφαρμογής του σοσιαλισμού που βύθισε εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες, εργάτες, αγρότες, διανοούμενους και φυσικά καλλιτέχνες, μέσα σε λίγες δεκαετίες, από το όνειρο στην αποτυχία και ακόμα πιο βαθιά, στην κατάθλιψη.

Όταν ο πρώην Γ.Γ. του Κ.Κ.Σ.Ε. διαφημίζει σινιέ τσάντες και προϊόντα ταχυφαγίας μάλλον είναι ώρα για σοβαρή αυτοκριτική, για ιδεολογική πάλη και όχι για επιθετική κριτική σε τετριμμένα θέματα.

Εκτός αν και αυτός χαρακτηριστεί «πράχτορας», «προβοκάτορας», «δεξιός οπορτουνιστής», όπως ο Πλουμπίδης, o Καραγιώργης, ο Σιάντος  για να μην κάνουμε λόγο για το περίφημο «Ούτε μπουκιά νερό, ούτε γουλιά νερό» που είχε περάσει σαν γραμμή αλλά και τη καταγγελία ότι:

«σήμερα απειθαρχεί πάλι και ξαναπροδίνει το Κ.Κ.Ε. με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του»,

όπως ακριβώς δημοσίευσε 65 χρόνια νωρίτερα, στο πρωτοσέλιδο της 16ης Ιουνίου για τον «προδότη Μιζέρια», μόλις εννέα μήνες πριν το Λιτόχωρο και την έναρξη του δεύτερου ένοπλου γύρου, ή ίδια εφημερίδα.

Η αποκατάσταση της μνήμης τους βέβαια, χρόνια αργότερα και η ηρωοποίηση, αγιοποίηση των πρωταγωνιστών είχε και αυτή πολιτικά οφέλη. Κάποια οφέλη που δεν γεύτηκαν ποτέ οι χιλιάδες μαχητές του Δ.Σ.Ε. στην Τασκένδη και αλλαχού.

Τελικά είναι μάλλον δύσκολο για το Κ.Κ.Ε. τόσο να απαλλαγεί τόσο από το ξύλινο της γλώσσας του, από τα φαντάσματα του παρελθόντος και να αρθρώσει ένα πολιτικό λόγο σύγχρονο, χρήσιμο, πρακτικά αγωνιστικό.

Τέλος, με όλο το σεβασμό προς την αρθρογράφο, να επιχειρήσω και μια ταπεινή παρέμβαση: είναι Μπάουχαους (Staatliches Bauhaus) η καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική σχολή που ιδρύθηκε από τον Walter Gropius το 1919 στη Βαϊμάρη και όχι Μποουχάουζ όπως εκ τυπογραφικού, υποθέτω, σφάλματος ανεγράφη.

 

αναρτήθηκε και στο wmotors.gr