Nikolaus Andreas LAUDA - (Τετάρτη 22 Μαίου 2019) PDF Print E-mail

Γεννημένος τον χειμώνα του ’49, στη Βιέννη, εγκατέλειψε τα εγκόσμια την άνοιξη του ’19 μετά από μια περιπετειώδη και σπανιότατη, σε εμπειρίες, ζωή. Παιδί εύπορης οικογένειας αποθαρρύνθηκε έντονα από τους γονείς, για την επιθυμία εμπλοκής του, στους αγώνες αυτοκινήτου.

Ο Lauda δεν ανήκε στην κατηγορία των παιδιών που μεγάλωσαν με τις αφίσες πιλότων – ηρώων στο δωμάτιο του, όπως π.χ. ο Lewis με την εικόνες του Ayrton. O Niki ανέπτυξε ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης από τους συνήθεις. Δεν είχε τίποτα από το ηφαιστειώδες λατινοαμερικάνικο του Ayrton, ή το προκλητικά ανέμελο του Hunt, ή το επικά ηρωικό του Gilles ή ακόμα το δημοσιοσχεσίτικο του sir Jackie. Ήταν ένας αφοσιωμένος τεχνοκράτης, ένας χαρισματικός χειριστής, με τεράστια αποθέματα θάρρους, μια εσωστρεφής και πειθαρχημένη προσωπικότητα, που αγωνιστικά, έζησε σε μια πιο απρόβλεπτη, πιο ενδιαφέρουσα εποχή.

Από τις αναβάσεις με Mini Cooper, πέρασε στα μονοθέσια, στην F Vee και ακολούθως στην F3. Με τις οικογενειακές γνωριμίες κατάφερε να πάρει δάνειο και να βρει θέση στην ομάδα F2 της March το ’71, team mate του Ronnie Peterson, που ήδη πληρωνόταν για να οδηγεί. Την επόμενη χρονιά έκανε την εμφάνιση του στην F1 πάλι με March δίπλα στο Σουηδό, ενώ το ’73 πείθει τον Louis Stanley της B.R.M. και βρίσκει τιμόνι στην Βρετανική ομάδα. Δείχνει τα ανταγωνιστικά του γονίδια αλλά η ομάδα, βρίσκεται σε πτώση, δεν μπορεί να τον βοηθήσει.

Το ’74  ανταποκρίνεται στην πρόταση του Luca di Montezemolo και βρίσκεται στη Scuderia. Δίπλα στον Clay Ragazzoni, που μίλησε για αυτόν με πολύ θετικά λόγια στον Enzo, o οποίος με τη σειρά του, πλήρωσε αρκετά για να τον απαλλάξει από τα δάνεια. Έτσι, κερδίζει τις δύο πρώτες του νίκες, σε Ισπανία, Ολλανδία, φέρνοντας την Ferrari δεύτερη στο κατασκευαστών.  Αν το ’74 είναι η χρονιά της αναγνώρισης, το ’75 είναι εκείνη της καθιέρωσης. Κερδίζει πέντε G.P., τον πρώτο του τίτλο, και φέρνει μαζί με τον Rega  τον τίτλο των κατασκευαστών στο Maranello έπειτα από έντεκα χρόνια!

Jody Scheckter, Niki Lauda, Emerson Fittipaldi, Clay Regazzoni


Η σημαδιακή του χρονιά είναι το 1976. Eίναι πρωταθλητής, έχει μάλλον αποκτήσει ένα είδος αλαζονείας, και κάνει μια εντυπωσιακή αρχή. Στους εννιά πρώτους αγώνες της σεζόν σκοράρει πέντε νίκες,  δύο δεύτερες, μια τρίτη θέση, αποκτώντας ουσιαστική βαθμολογική πρωτοπορία. Ο δεύτερος συνεχόμενος τίτλος είναι πολύ κοντά.

Έτσι την πρώτη Αυγούστου, στο μεγάλο Ring, στο δεύτερο γύρο, απρόσμενα η Ferrari του γλιστράει, βγαίνει από το δρόμο, χτυπάει με ορμή στα πρανή της Bergwerk και αναφλέγεται. Οι οδηγοί, Harald Ertl, Brett Lunger, Guy Edwards (που παρασημοφορήθηκε για αυτό) και ο Arturo Merzario, δίνουν μάχες με τις φλόγες και τον απεγκλωβίζουν από το φλεγόμενο μονοθέσιο. Τις επόμενες μέρες παλεύει για τη ζωή του. Καυτά, τοξικά αέρια έχουν κάνει εκτεταμένες ζημιές στο εσωτερικό των πνευμόνων και στο αίμα του. Υποφέρει από σοβαρά εγκαύματα στο κεφάλι. Βρίσκεται σε κώμα.

Με την βοήθεια της επιστήμης καταφέρνει να κρατηθεί στη ζωή. Η ταχύτητα της ανάρρωσης του, είναι περισσότερο από εντυπωσιακή. Είναι παράλογη. Εκπλήσσοντας τους ιατρούς, χάνει δυο μόνον αγώνες, και στις 12 Σεπτεμβρίου στην Monza, παρουσιάζεται με νωπά και εμφανή τα τραύματα, δένεται στον κόκκινο δωδεκακύλινδρο πύραυλο, πλασάρεται στην 4η θέση και η υπόθεση τίτλος ξαναζωντανεύει!

Στο πόντιουμ του Ισπανικού αγώνα το ΄74. Jarama την τελευταία Κυριακή του Απριλίου. Με το δεύτερο Regazzoni στα δεξιά του και το Emerson Fittipaldi (McLaren Ford). Είχε ξεκινήσει από την pole, σημείωσε και τον ταχύτερο γύρο του αγώνα.

 

Όλα θα κριθούν σε μερικές εβδομάδες αργότερα, τον Οκτώβριο στην Ιαπωνία. Ο Lauda προηγείται τριών βαθμών του Hunt. Ο αγώνας ξεκινά με καταρρακτώδη βροχή, και στον δεύτερο γύρο ο Niki τα παρατάει λέγοντας ότι οι συνθήκες είναι απαράδεκτες και εξαιρετικά επικίνδυνες. Είναι μια κίνηση που κάνει ιδιαίτερη αίσθηση. Ο Hunt ανεβαίνει τρίτος στο πόντιουμ και κερδίζει τον μοναδικό του τίτλο με έναν μόνον βαθμό διαφορά.

Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, η αντιπαλότητα με τον Hunt και ο τίτλος του ’76 γίνονται ταινία, από τον Ron Howard με τον τίτλο Rush. Σε συνέντευξη που παραχώρησε το Φθινόπωρο του ’13, ο Lauda, δήλωσε ότι είχε πολύ στενή συνεργασία με τον σεναριογράφο Peter Morgan, του οποίου μάλιστα τη σύζυγο γνώριζε από παλιά, ενώ ο ηθοποιός Daniel Bruhl που ενσάρκωσε τον κινηματογραφικό χαρακτήρα του, πέρασε πολύ χρόνο μαζί του εκπαιδευόμενος στο τρόπο ομιλίας του Niki. Στη διάρκεια της εκπαίδευσης ο οδηγός ρώτησε τον ηθοποιό: "Πόσο δύσκολο είναι να με υποδύεσαι;" για να απαντήσει ο ηθοποιός: "Πολύ, διότι βρίσκεσαι εν ζωή!"

Πίσω στο ’76, στην Scuderia δεν είναι ευτυχισμένοι με την συμπεριφορά του Niki αλλά τους αποζημιώνει την επόμενη χρονιά όταν κερδίζοντας τρία G.P. κατακτά πειστικότατα τον δεύτερο τίτλο της καριέρας του, και μαζί  με τον Αργεντίνο Carlos Reutemann φέρνουν τον τρίτο συνεχόμενο τίτλο κατασκευαστών στο Maranello.

Ωστόσο, οι σχέσεις του με τη Ferrari έχουν φτάσει σε οριακό σημείο. Από τον αγώνα του Καναδά αρχές του Οκτώβρη έχει συμφωνήσει να πάει στη Brabham του Bernie Ecclestone. Περνάει εκεί σχεδόν δύο χρονιές, με ξεχωριστή στιγμή εκείνη της νίκης στη Σουηδία, στο Anderstorp που κερδίζει με το fan car ΒΤ 46 δια περιπάτου. Το συγκεκριμένο μονοθέσιο, ιδιοφυές αποτέλεσμα του Gordon Murray δεν επετράπη να ξανασυμμετάσχει. Ήταν περισσότερο μπροστά από ότι έπρεπε.

Τον Σεπτέμβρη του ’79, στα 30 του χρόνια, στις δοκιμές του Μόντρεαλ, αποφασίζει να αποχωρήσει από την F1. Για τις επόμενες δύο χρονιές απορροφάται στις επιχειρήσεις του. Δεινός πιλότος ο ίδιος σκέφτηκε ότι ήταν εξαιρετική ιδέα να συστήσει δική του αεροπορική εταιρία, την Lauda air. Τρία χρόνια αργότερα, το 1982, επιστρέφει στους αγώνες καθώς αντιμετώπιζε σημαντικά οικονομικά ανοίγματα και ένα παχυλό συμβόλαιο μπορούσε να τον βοηθήσει. O Ron Dennis της McLaren του το πρόσφερε.

Τελευταία μέρα του Ιουλίου του '77. Γερμανικό G.P. στο Hockenheimring. Ο Niki νικητής, στο άκρο δεξιά ο Jody Scheckter (Wolf Ford) στη δεύτερη θέση και αριστερά ο Hans Joachim Stuck (Brabham Alfa Romeo) τρίτος. Ήταν η 100η νίκη της Goodyear σε G.P.


Την στιγμή της επιστροφής του, έπεσε πάνω στον πόλεμο FISA - FOCA, και την επιθυμία των οδηγών να υπερασπιστούν τις θέσεις τους για την super licance. Τα γεγονότα κορυφώθηκαν τον Γενάρη του ΄82 στο Kyalami, της Ν. Αφρικής, όπου οι Lauda και Didier Pironi σε ηγετικούς ρόλους, οργάνωσαν το κλείδωμα όλων των οδηγών σε μια αίθουσα του ξενοδοχείου την ώρα που ο Pironi διαπραγματευόταν με τον J.M. Ballestre. Είναι εκείνη η ασύλληπτη, για τα σημερινά δεδομένα στιγμή, όπου ο τόσο ξεχωριστός,  Elio de Angelis έχει κάτσει στα κλαβιέ ενός λευκού πιάνου με ουρά και ερμηνεύει το, «Song for a guy»  του E. John. Το instrumental αυτό κομμάτι, ο Εlton το είχε γράψει εις μνήμην ενός υπαλλήλου του που έχασε τη ζωή του, στα 17 του χρόνια, σε τροχαίο δυστύχημα με μοτοσικλέτα. Τι εποχή! Τέσσερις σεζόν αργότερα θα χανόταν και ο Elio στα 28 του χρόνια, εξ ού και ο χαρακτηρισμός του ως «ανολοκλήρωτη συμφωνία».

Παρά το μεγάλο διάστημα της αποχής του, ο Niki, βρέθηκε στην 4η θέση, ενώ στο τρίτο του αγώνα μετά την αποχή, στο Long Beach επέστρεψε στις νίκες. To 1984 στην πανίσχυρη τότε McLaren με κυριότερο αντίπαλο το ανερχόμενο αστέρι του team mate του, Alain Prost κερδίζει τον τρίτο του τίτλο για μισό μόλις πόντο. Θα κάνει άλλη μια σεζόν, αδιάφορη, όπου θα σκοράρει την τελευταία από τις 25 νίκες της καριέρας του στο Zandvoort και στο τέλος του ΄85, σχεδόν 37 ετών, αποσύρεται οριστικά από την ενεργό δράση.

Με το 11 ο Regazzoni με το 12 Niki, δίπλα - δίπλα επι κεφαλής.


Ένα γεγονός που περιγράφει άριστα τον χαρακτήρα του είναι η πτώση ενός 767 του στόλου του, λίγα λεπτά μετά την απογείωση του από το Μπανγκόκ, τον Φεβρουάριο του ‘91. Ο Νiki βρέθηκε πάραυτα στην Ταϊλάνδη, περιπλανήθηκε στη ζούγκλα συλλέγοντας στοιχεία, γύρισε αμέσως στην Αγγλία, δοκίμασε τη θεωρία του στο προσομοιωτή και ακολούθως έδωσε συνέντευξη Τύπου. Δεν χρησιμοποίησε τις λέξεις «εικάζεται» ή  «νομίζω» και με ακριβείς περιγραφές απέδειξε ότι δεν ευθυνόταν το προσωπικό της εταιρίας του αλλά μηχανικό πρόβλημα του συγκεκριμένου αεροσκάφους. Η επίσημη έρευνα χρειάστηκε περισσότερο από δώδεκα μήνες προκειμένου να φτάσει στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα.

Σε μια αέναη δραστηριότητα, το 1993, επέστρεψε στην F1 αποδεχόμενος την πρόταση του Luca di Montezemolo για ένα συμβουλευτικό ρόλο στην Ferrari. Το 2001 ανέλαβε επικεφαλής της ομάδας της Jaguar μέχρι το τέλος του 2002.  Στα τέλη του 2003 ξεκίνησε μια νέα αεροπορική εταιρεία, τη Niki, παρόμοιας φιλοσοφίας με τη Lauda Air, που το 2011 συγχωνεύθηκε με τον σημαντικό εταίρο της, την Air Berlinin. Τον Σεπτέμβριο του 2012 διορίστηκε μη εκτελεστικός πρόεδρος της ομάδας F1 της Mercedes AMG Petronas, και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή του Lewis Hamilton με την AMG Mercedes.

Από το 1996 υπήρξε σχολιαστής των Grands Prix για την αυστριακή και γερμανική τηλεόραση. Επικρίθηκε, διότι τον Μάιο του  2010 στο Μονακό αποκάλεσε ως  «polak» τον Robert Kubica, χαρακτηρισμό θεωρούμενο, στις μέρες μας, επιθετικό ή προσβλητικό για τους Πολωνούς.

Μέσα σε όλα αυτά έγραψε πέντε βιβλία, Το ’75 το The Art and Science of Grand Prix Driving , το ’78 το My Years With Ferrari, το ’84 το The New Formula One: A Turbo Age, το ’86 το Meine Story και  το ’96, το Das dritte Leben.

To διαβόητο fan car, η Bramham BT 46, δημιούργημα του ιδιοφυούς Gordon Murray, που διέλυσε τον ανταγωνισμό στη Σουηδία τον Ιούνιο του '78.


Μετά το συμβάν στο Ring και το βαρύτατο τραυματισμό του, μοιραία βρέθηκε προ σημαντικών προβλημάτων υγείας. Το 1997, δέχεται έναν νεφρό από το αδελφό του. Οκτώ χρόνια αργότερα όμως, απαιτείται νέα μεταμόσχευση. Στο πρόσωπο της αεροσυνοδού του, Birgit Wetzinger, βρίσκεται η συμβατή δότρια και πραγματοποιείται η δεύτερη μεταμόσχευση. Τρία χρόνια αργότερα τον Αύγουστο του ’08, παντρεύτηκε την Birgit, η οποία μετά από δεκατρείς μήνες, γεννά δίδυμα, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Έτσι, μαζί με τους δύο γιους του, τον Mathias και τον Lukas από τον πρώτο του γάμο (1976 – 1991) με την Marlene Knaus και έναν γιο εκτός γάμου, τον Christoph, ο Niki άφησε πέντε συνολικά απογόνους. Η τελευταία περιπέτεια της υγείας του ήταν τον Αύγουστο του 2018, όταν ανακοινώθηκε ότι είχε υποβληθεί, επιτυχώς, σε μεταμόσχευση πνεύμονα. Το βράδυ της 20ης Μαίου του ΄19, αποχώρησε ήσυχα από τα εγκόσμια, σε κλινική της Ελβετίας όπου νοσηλευόταν με νεφρικά προβλήματα..

Ο εκλιπών δεν ήταν το είδος του ειδώλου που θα  λατρευόταν από κάθε είδους οπαδό. Δεν ήταν ο τύπος που θα αποκτούσε λαϊκό έρεισμα. Δεν τον ενδιέφερε. Δεν μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο. Ήταν κάτι πολύ διαφορετικό, ίσως και κάπως αταίριαστο για την εποχή του. Ήταν ένας ευφυέστατος άνδρας, ένας αφοσιωμένος τεχνοκράτης και χαρισματικός χειριστής, με τεράστια αποθέματα θάρρους, που, έζησε σε μια πιο απρόβλεπτη και πιθανότατα πιο ενδιαφέρουσα εποχή.  Αγωνιστικά έδρασε σε μια πιο θαρραλέα περίοδο, που όσο και αν δεν ταίριαζε μαζί της, την χαρακτήρισε.

Μαζί του, απομακρύνεται όλο και πιο πολύ εκείνη η εποχή.