Τα στερνά τιμούν τα πρώτα - (Τρίτη 5 Μαρτίου 2019) PDF Print E-mail

Κάποιες μέρες νωρίτερα, έτυχε να βρεθώ δίπλα στον πύργο των Αθηνών. Πεζός. Είχε να συμβεί κάτι τέτοιο πολλά χρόνια. Κοίταζα το ψηλό κτίριο που φιλοδόξησε, της δεκαετίας του ’70 μεσούσης και της junta αρχούσης, να προσφέρει κάτι από Manhattan στην πολύπαθη Ελληνική πρωτεύουσα.

Μαζί με το τοξοειδές ογκώδες Hilton που είχε ανεγερθεί δέκα σχεδόν χρόνια νωρίτερα, μερικές εκατοντάδες μέτρα νοτιότερα, αποτελούσαν ένα μικρό βήμα για την Ελλάδα, ένα γιγάντιο άλμα προς τον εκσυγχρονισμό της, όπως θα μπορούσε να παραφραστεί και η διάσημη κουβέντα του Ν. Armstrong. Τότε που ακουμπούσε το πέλμα της μπότας του στη Σελήνη, όταν ο πύργος μας ήταν υπό κατασκευή.

Κάθε φιλόδοξη εταιρεία, λέσχη, γραφείο, οργανισμός θα ήταν πιο αναγνωρίσιμος αν βρισκόταν μέσα σε αυτό το νεωτερίστικο δείγμα αρχιτεκτονικής και συμπεριφοράς. Έτσι και η Ε.Λ.Π.Α., το ’72 εγκαταστάθηκε στο νο 2 της λεωφόρου Μεσογείων, στον «μικρό» πύργο, προσβλέποντας σε μια επιτάχυνση προς το μοντέρνο.

Ατένιζα το ψηλό κτίριο θυμόμουν το παρελθόν, τους ανθρώπους, τα γεγονότα μέσα από μια μακρά ιστορία. Λίγες ώρες νωρίτερα είχα βρεθεί, μπροστά σε μια επιστολή που είχε στείλει η Λέσχη στον υπουργό Μεταφορών και Υποδομών. Δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι ήταν γνήσια, ότι δηλαδή είχε όντως συνταχθεί και αποσταλεί επισήμως από την Λέσχη. Πέρα από το περιεχόμενο που δείχνει να αγνοεί την πραγματικότητα,  δεν έφερε ούτε ονοματεπώνυμο, μήτε ιδιότητα, κάποιου υπογράφοντα, και πολύ περισσότερο ούτε υπογραφή.

Eφόσον είναι γνήσια, και πως μπορεί να μην είναι δηλαδή, αποτελεί μια ύστατη απόδειξη για την ελεύθερη πτώση ενός κραταιού, κάποτε, συγκροτήματος, που δεν κατάφερε να αφουγκραστεί τους παλμούς της εποχής, που ξέμεινε από τα καύσιμα της ορθολογιστικής σκέψης, που δυσκολεύτηκε να απαλλαγεί από την αλαζονεία του, που τις κρίσιμες στιγμές βρέθηκε με ανθρώπινο δυναμικό χωρίς capacités, για να τεθεί, έτσι πολύ  - πολύ διακριτικά, στην γλώσσα που επικοινωνούσε με την μαμά F.I.A.

Ακολουθεί μια σειρά από εικόνες, της περιόδου της ακμής, αρκετά πριν ακολουθήσει τις τροχιές, ενός μοιραίου παρελθόντος αλλά και πιο πρόσφατων σφαλμάτων

Σεπτέμβριος του 1957. Απονομή της διεθνούς ανάβασης Πάρνηθας. Έχουν έρθει στην Ελλάδα μερικοί από τους πιο διαλεκτούς οδηγούς της Ευρώπης. Μεταξύ τους ο πρωταθλητής αναβάσεων W. von Trips, που αργότερα θα κάνει μια λαμπρή καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο του διεθνούς μότορσπορ, πριν διακοπεί από τον βίαιο θάνατό του.

Η απονομή του αγώνα γίνεται στην επί της οδού Πανεπιστημίου αίθουσα της Λέσχης, όπου προσέρχεται ένα τμήμα της καλής κοινωνίας της πρωτεύουσας, με την πρέπουσα για την περίπτωση ενδυμασία. Πέρα από τους αναγνωρίσιμους Νίκο Παπαμιχαήλ και Τζώνυ Πεσμαζόγλου, η ταπεινότητά μου δεν γνωρίζει καμιά από τις εικονιζόμενες, κομψότατες, κυρίες.

 

Δέκα χρόνια και τρείς μήνες αργότερα, στις 10 Ιανουαρίου του ’68 έγινε η απονομή των πρωταθλημάτων του ’67, ενώ ακόμα εκκρεμούσε (πέραν του πρωταθλητή) η κατάταξη στο πρωτάθλημα ραλύ.

Διακρίνονται από αριστερά ο Τζώνυς (4ος στο Τουρισμού, 4ος στο Ταχύτητας), Κων/νος «Νίνος» Σαμαρόπουλος (14ος  στο Tαχύτητας), Σταύρος Ζαλμάς (2ος και στα δύο), Νίκος Ζουμπρούλης (συνοδηγός του «Μαύρου»),  Γιάννης «Μαύρος» Μεϊμαρίδης (πρωταθλητής Τουρισμού και Ταχύτητας),  Μηνάς Βουρδουμπάκης (10ος & 8ος), Σωτήρης «Είπωρχ» Σοφιανόπουλος (πρωταθλητής ραλύ, 3ος τουρισμού, 3ος ταχύτητας), Τάκης Κοσμετάτος (7ος & 6ος), Παύλος Ραλίδης (γραμματέας του αγωνιστικού τμήματος).

Στην κάτω σειρά από αριστερά: Γ. Παπαδάτος, (πρωταθλητής μοτοσικλέτας, ήταν η πρώτη χρονιά που η Ε.Λ.Π.Α. οργάνωνε αντίστοιχο πρωτάθλημα), Μίμης "Θωρ" Γεωργίτσης (12ος στο Tουρισμού), Όττο Γκέρκε (εκπρόσωπος της ΒΙΟΤΑ, της ελληνικής αντιπροσωπείας της Β.M.W.).

 

Αλλά δέκα χρόνια αργότερα γίνεται η απονομή για τα πρωταθλήματα του ’77. Στην εικόνα τέσσερις προσωπικότητες με έντονη παρουσία στις δραστηριότητες της Λέσχης. Από αριστερά, ο Αλέξανδρος Δαρδούφας, με πολυετή θητεία στην προεδρία, ο Αλέξανδρος Κανελόπουλος, ο Βασίλης Δεσποτόπουλος που διαδέχθηκε τον Δαρδούφα στην προεδρία, και ο Κώστας Γλωσσώτης. Εκ των παρισταμένων μόνον ο Δεσποτόπουλος είναι εν ζωή.

Μακρινά, πολύ μακρινά φαίνονται όλα αυτά και η εποχή τους. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 το Ελληνικό μότορσπορ γνωρίζει, μια καλπάζουσα άνθηση. Εκ των υστέρων, μπορεί εύκολα να γραφτεί πως, λίγα πράγματα διαχειρίστηκαν, τότε, με  σύνεση. Η άνθηση δεν έφερε τους αναμενόμενους καρπούς. Αντίθετα, κόμισε έχθρες, άσχημο κλίμα, χαμηλό επίπεδο. Τα πως και τα γιατί από το παρελθόν είναι πολλά.

 

Σε τούτη τη σύνθεση από τη διετία, ’77 – ’79, αριστερά διακρίνεται η θέα από τον 17ο όροφο του μικρού πύργου όπου και το γραφείο Τύπου του  24ο Δ.Ρ.Α., τον Μαίο του ’77. Η κεραμοσκεπή του Ιπποκράτειου, η Βασιλίσσης Σοφίας, σχετικά άδεια για απόγευμα Τρίτης και στο βάθος η πρεσβεία των συμμάχων, αν και εκείνη την εποχή βρισκόμαστε εκτός του στρατιωτικού σκέλους του Νέιτο, που θα ‘λεγε και ο Ανδρέας. Ένα καρέ, έτσι για να τελειώσει το μαυρόασπρο σκονισμένο φιλμ από την κεντρική Ελλάδα, την ώρα μου συγκεντρώναμε τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα.

Μπορεί η Ε.Λ.ΠΑ. από το ’72 να βρισκόταν στον πύργο, αλλά δεν είχε εγκαταλείψει τους χώρους στην Πανεπιστημίου. Εκεί υποδέχονται (δεξιά φωτό), ο πρόεδρος Α. Δαρδούφας, η Πέγκυ, ο Κ. Κυριακού και ο Η. Σπορίδης από πλευράς της Λέσχης, τους εκπροσώπους του ειδικού Τύπου σε γεύμα εργασίας στα τέλη Απριλίου του ’79, με αφορμή το επερχόμενο 26ο Δ.Ρ.Α. Ανάμεσά τους, οι Μ. Γρατσίας, Γ. Λιβέρης, Κ. Γκοτσίνας, Π. Αλέπης, Ν. Ζαλμάς, Α. Σταθάκης, Σ. Στανωτάς

Η χρονική απόσταση από εκείνες τις εποχές είναι μεγάλη, μα η κατάσταση της Λέσχης σε σύγκριση με το τώρα είναι χαώδης. Το χάος αυτό περιγράφει και την σημερινή λυπητερή μη εικόνα ενός ισχυρού σχήματος που προσέφερε πολλά, που μεταπολεμικά έβαλε τα θεμέλια του μότορσπορ, της οδικής βοήθειας, που συνέβαλε στην τουριστική ανάπτυξη του τόπου μας.

Με τον βασιλικό θυρεό στην κορφή του σήματός της, με τεράστια βοηθήματα από το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, με  προσαρμοστικότητες στις αλλαγές που έρχονταν, αλλά λίγη κατανόηση και λιγότερα επικοινωνιακά χαρίσματα με τη βάση. Ατυχώς, τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

 

Τούτων λεχθέντων  ας ολοκληρωθεί αυτό το σημείωμα με την επιστολή που έδωσε το ερέθισμα. Αφορά την πολύκροτη απόφαση που δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, περί της χρήσης, της πιστοποίησης κλπ. των ιστορικών αυτοκινήτων.