Το τελευταίο street circuit μοτοσυκλετών – (Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018) PDF Print E-mail

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, η Λέσχη ανέλαβε την διοργάνωση αγώνων μοτοσυκλέτας. Τον Απρίλη του ’66, από την ανάβαση Πάρνηθας ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια. Έκτοτε θεσμοθετήθηκαν οι Πανελλήνιοι τίτλοι και κάπως έτσι έγιναν τα πρώτα μεταπολεμικά βήματα της αγωνιστικής μοτοσυκλέτας υπό την αιγίδα της Ε.Λ.Π.Α.


Οι δίτροχοι αγώνες ταχύτητας, αλλά και αναβάσεων, τελούνταν κατά τεκμήριο πριν από αυτούς των αυτοκινήτων σε κοινές αγωνιστικές ημέρες. Το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας, αλλά και οι δρόμοι των πόλεων της Κέρκυρας και της Ρόδου φιλοξένησαν τις αναμετρήσεις των μοτοσυκλετών.

Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να καταλάβουμε το πόσο επικίνδυνες ήταν οι συνθήκες. Πεζοδρόμια, φανοστάτες, σήματα τροχαίας, κτίρια, κάθε στοιχείο της πόλης αύξανε κατά πολύ τον βαθμό επικινδυνότητας. Στη Ρόδο υπήρχαν επιπροσθέτως και τα Ενετικά τείχη σε σημαντικό τμήμα της διαδρομής, ένας ακόμα ιδιαίτερα επιβαρυντικός παράγοντας.

Τον Ιούνιο του ’70,  στην Κέρκυρα, συνέβη το μοιραίο. Ο 22χρονος Αυστραλός Terry McDonald, κατά την διάρκεια των δοκιμών κατάταξης, έχασε τον έλεγχο της Norton που χειριζόταν, συγκρούστηκε με φανοστάτη  λίγο μετά το κινηματοθέατρο «Ορφεύς» και έχασε τη ζωή του επι τόπου. Το γεγονός, πέρασε, κάπως, στα ψιλά της ειδησεογραφίας. Ξεχάστηκε.

Δεκαπέντε μήνες αργότερα, το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου του ’71, αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες κατεβαίνουν στην Ρόδο για τον προτελευταίο αγώνα Ταχύτητας της χρονιάς. Ο θανάσιμος τραυματισμός του Γιάννη «Μαύρου» Μεϊμαρίδη το μεσημέρι της Κυριακής 3 Οκτωβρίου, κατά τη διάρκεια του αγώνα ενώ βρισκόταν επικεφαλής της κούρσας,  θα σημάνει το τέλος των street circuits στην Ελλάδα.

Πριν τον αγώνα των αυτοκινήτων και το δράμα που σηματοδότησε τόσες αλλαγές, διεξήχθη η αναμέτρηση των μοτοσυκλετών. Ένας κοινός αγώνας χωρισμένος σε δυο κατηγορίες. Μέχρι 250 κ.εκ. και πάνω των 250 κ.εκ.

Στις χρονομετρημένες δοκιμές του Σαββάτου, πρώτο χρόνο με 2.15.8 γράφει ο Ν. Γκουντούφας με Kawasaki 500 H1 R. Ο ταχύτατος αναβάτης είχε αρκετό καιρό μακρία από αγώνες καθώς ανέρρωνε από τραυματισμούς. Δεύτερος, με Yamaha 650 ο Ηλ. Μπάιλας (2.16.3), ακολουθούμενος από την Kawasaki 500 H1 R του Φώτη Λέκκα Kawasaki (2.17.1). Καλύτερη επίδοση στα μικρά κυβικά από τον Βασ. Γουρουνά με ΜΖ και 2.18.0.

Την Κυριακή στον αγώνα, η σημαία πέφτει και ο Νικ. Γκουντούφας (νο 7) δεν καταφέρνει να θέσει σε λειτουργία τον κινητήρα της μοτοσυκλέτας του και εγκαταλείπει εξαντλημένος μετά από αρκετό σπρώξιμο.  Ο Ηλίας Μπάιλας (5) όρθιος, φεύγει πρώτος. Άντεξε για τέσσερις γύρους στην πίεση του Λέκκα (3) μα τελικά υποχώρησε μπροστά στην υπεροπλία μιας racing μοτοσυκλέτας. Να θυμηθούμε, ότι τότε η εκκίνηση δινόταν με σβηστούς τους κινητήρες, οι μοτοσυκλέτες δεν έπρεπε να έχουν μίζα και έρχονταν στη ζωή με σπρώξιμο.



Εικόνα αρκούντως κατατοπιστική για την επικινδυνότητα του αγώνα. Αδιανόητη για τα σημερινά στάνταρτς. Ο Φώτης Λέκκας έχει περάσει μπροστά, ακολουθούμενος κατά πόδας από τον Ηλία Μπάιλα. Περνούν κάτω από την πύλη Arsenale για να βγούν στο λιμάνι.

Ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο της επικινδυνότητας εκείνων των αγώνων, ήταν, πως στις δοκιμές της ανάβασης του Προφήτη Ηλία, που διοργανώθηκε για πρώτη και τελευταία φορά στο νησί εκείνη τη χρονιά, ο αναβάτης Βαγγέλης Ηλιόπουλος είχε τραυματιστεί βαριά, καθώς χτύπησε σε δένδρο. Αλλά και στον αγώνα ταχύτητας, ο αναβάτης Χρήστος Πεσκέσης έπεσε από την 175 Montesa, που χειριζόταν, με αποτέλεσμα να υποφέρει από κάταγμα στο πόδι.

 

Ο νικητής της μικρής κατηγορίας Μίλτος Κατρίνης με την υδρόψυκτη Jawa CZ 250.

 

O δεύτερος της μικρής κατηγορίας Βασίλης Γουρουνάς με ΜΖ 250. Στο τέλος της χρονιάς ανταμείφθηκε δικαίως με τον τίτλο της κατηγορίας έως 250 κ.εκ. Οι μοτοσυκλέτες από το ανατολικό μπλοκ κυριαρχούσαν τότε αυτή την κατηγορία.

 

Στα πολύ πρώτα του βήματα με Kawa 500, δεν κατάφερε να αντικρίσει την καρώ σημαία σε εκείνον το αγώνα. Αργότερα όμως, ό Τάσος «Νάμνα» Μυρογιάννης θα άφηνε ένα πολύ ισχυρό αποτύπωμα σε κάθε επίπεδο αγώνων των δυο τροχών. Εδώ στην στροφή των τελωνείων.

 

 

Δυο εικόνες πολύ χαρακτηριστικές των διαφορών των δύο πρωταγωνιστών, στην ίδια στροφή.

Με την racing Kawa ο νικητής Φώτης Λέκκας. Στο βάθος το συμβατικό (μη πυρηνοκίνητο) αεροπλανοφόρο CV/66 USS America κλάσης Kitty Hawk στέκεται αρόδου έξω από το λιμάνι της Ρόδου.

 

Με την στριτάδικη Yamaha και την καρατιμόνα ο Ηλίας Μπάιλας και τα μαρσπιέ να γλύφουν την άσφαλτο.

 

Ιδού και τα επίσημα αποτελέσματα από εκείνον, τον τελευταίο, όπως έμελλε να αποδειχτεί, αγώνα μοροσυκλετών σε δρόμους πόλης. Όπως σε όλους εκείνης της εποχής, αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών, οι ταχύτεροι χρόνοι του αγώνα, ήταν πάντα καλύτεροι εκείνων των κατατακτηρίων δοκιμών. Λογικό, αν σκεφτούμε ότι είχαν ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή τους, για δοκιμές.

Σχετικά μικρές επίσης, οι διαφορές ανάμεσα στα μικρά και στα μεγάλα κυβικά, παρά τον έντονο ανταγωνισμό. Αργή η κούρσα του Αντώνη Χατζημηχάλη, καθώς δεν ήθελε να ρισκάρει μια πτώση, μπαίνοντας στην μάχη για τη νίκη, αφού αποσκοπούσε στη συλλογή βαθμών για να κατοχυρώσει τον τίτλο. Πράγμα που πέτυχε.


Με την πτώση της καρώ σημαίας του αγώνα των μοτοσυκλετών, ήρθε η ώρα της διεξαγωγής του 90λεπτου αγώνα των αυτοκινήτων. Στο γύρο σχηματισμού ο Αλ. Δαρδούφας πίσω από το τιμόνι του λευκού 204 με υψωμένο τον δεξί αντίχειρα. Δίπλα του ο Μωρίς Γκορμεζάνο, με την σημαία της Λέσχης.

Ακολουθούν ο Γιώργος Μοσχούς με την πορτοκαλί δυο δύο η κίτρινη GTAm του Γιάννη «Μαύρου» Μεϊμαρίδη, η γαλάζια Α110 του «Σιρόκο», η λευκή 911 του «Αστεριξ», η ερυθρόλευκη GTAm του Περ. Φωτιάδη το Εscort του Π. Μαδεντζή και πολλά άλλα αυτοκίνητα, σε έναν πολύ γεμάτο από συμμετοχές αγώνα. Έμελλε να είναι και ο τελευταίος σε δρόμους Ελληνικής πόλης.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.