Από αυτά που δεν θα μάθουμε – (Τετάρτη 4 Απριλίου 2018) PDF Print E-mail

Πριν 50 χρόνια, τέτοια μέρα, στο Μέμφις του Τεννεσί, έπεφτε νεκρός ο βαπτιστής ιερέας Dr. Martin Luther King jr, ηγέτης του Αφροαμερικανικού κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων.

Κυνηγημένος απηνώς από το F.B.I., από το κλίμα της εποχής και από τις αντιθέσεις ενός ετερόκλητου έθνους, ο King πηγαίνει στο Μέμφις όπου έχει κλιμακωθεί η αντιπαράθεση ανάμεσα στην πολιτεία και στους μαύρους απεργούς καθαριότητας που διεκδικούσαν καλύτερα μεροκάματα. Ένας 16χρονος διαδηλωτής, είχε πέσει νεκρός από τα πυρά της αστυνομίας και η ένταση της διαμαρτυρίας ήταν τέτοια ώστε κλήθηκαν χιλιάδες εθνοφύλακες.

Στην ιστορική ομιλία του στην Αμερικάνικη πρωτεύουσα προ του Lincoln Memorial, πέντε χρόνια πριν τη δολοφονία του.

Ο King έχει αποφασίσει να ηγηθεί πορείας συμπαράστασης προς τους απεργούς παρά το γεγονός ότι έχει απαγορευτεί. Στις 6 το απόγευμα της 4ης Απριλίου έχει βγει στο μπαλκονάκι του δεύτερου ορόφου του μοτέλ Lorraine, όπου έχει καταλύσει. Χαριτολογώντας απευθύνεται στον μουσικό Ben Branch, ο οποίος εκείνο το βράδυ θα έπαιζε στην  εκδήλωση που θα παραβρισκόνταν: «Ben, σιγουρευτείτε ότι θα παίξετε το " Μονάκριβε Κύριε, πάρε το χέρι μου", απόψε. Και ότι θα το αποδώσετε πραγματικά όμορφα».

Την επόμενη στιγμή βλήμα των 7.62μμ από  τυφέκιο Remington 760 εισέρχεται από το δεξί του μάγουλο, θρυμματίζει το σαγόνι, περνάει κάτω από το νωτιαίο μυελό, και σταματά στον ώμο του.

Ο Dr. Martin Luther King jr. θα αφήσει την τελευταία του πνοή, μια ώρα αργότερα  στο νοσοκομείο St. Joseph. Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Taylor Branch, μετά την αυτοψία, αν και μόλις 39 ετών, είχε την καρδιά ενός 60άρη, απότοκο προφανώς των τεράστιων πιέσεων που είχε στη ζωή του. Πέρασε στην αιωνιότητα χωρίς να δει τα περίφημα όνειρά του να πραγματοποιούνται.

Ο φερόμενος ως δολοφόνος του, James Earl Ray (αριστερά), ένας καταδικασμένος για ληστείες που είχε αποδράσει, διαφεύγει μετά τον πυροβολισμό  με την λευκή Mustang του και οδηγώντας επί 11 ώρες φθάνει στην Ατλάντα. Εκεί μαζεύει τα λιγοστά υπάρχοντά του και κατευθύνεται στον Καναδά. Τρείς μέρες αργότερα φθάνει το Τορόντο  όπου κρύβεται.

Προμηθεύεται ψεύτικο διαβατήριο με το όνομα Ramon George Sneyd. Στα τέλη Μαίου εγκαταλείπει τον Καναδά. Βρίσκεται στο Λονδίνο ενώ πραγματοποιεί και κάποιες επισκέψεις στην Πορτογαλία. Δυο μήνες μετά την δολοφονία του King συλλαμβάνεται στο αεροδρόμιο Heathrow του Λονδίνου. Οι Βρετανικές αρχές τον εκδίδουν στις Η.Π.Α.

Στις 10 Μαρτίου του ’69 στα 41α του γενέθλια, ομολογεί την πράξη του. Καταδικάζεται χωρίς δίκη σε 99 χρόνια φυλάκισης. Τρείς μέρες αργότερα απορρίπτει την ομολογία του. Εξηγεί ότι είχε δεχτεί την ενοχή μετά από τις συμβουλές του δικηγόρου του Percy Foreman, ώστε να αποφύγει την ποινή του θανάτου. Ο συγκεκριμένος δικηγόρος ήταν κορυφαίος στο να γλυτώνει τους πελάτες του από την θανατική ποινή. Έχασε μόνον 53 από τις 1.500 υποθέσεις που είχε αναλάβει και μόνον σε μία, εκτελέστηκε η ποινή.

Το καλοκαίρι του ’77, o Ray καταφέρνει να αποδράσει και πάλι από τη φυλακή, αλλά συλλαμβάνεται μετά από τρείς μέρες και χρεώνεται άλλο ένα χρόνο φυλάκισης φθάνοντας στα 100 συνολικά. Συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι δεν είναι αυτός ο δολοφόνος και θεωρεί τον εαυτό του θύμα συνομωσίας.

Είκοσι χρόνια αργότερα, το ’97, ο γιός του M.L.K., Dexter, τον επισκέπτεται στην φυλακή και τον ρωτά αν είναι αυτός ο δολοφόνος, για να πάρει αρνητική απάντηση.  Ο Dexter όπως και η μητέρα του και σύζυγος του King, Correta πιστεύουν στην αθωότητα του Ray

Πιεσμένος από τις έντονες θεωρίες συνωμοσίας, ο Γενικός Εισαγγελέας των Ηνωμένων Πολιτειών, Janet Reno, διέταξε νέα έρευνα στις 26 Αυγούστου 1998. Στις 9 Ιουνίου 2000, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών δημοσίευσε μια έκθεση 150 σελίδων η οποία απέρριπτε τους ισχυρισμούς περί συνωμοσίας για την δολοφονία του King.

Τον Απρίλιο του ’98, πέθανε στα 70 του ο Ray, από επιπλοκές στα νεφρά και ηπατική ανεπάρκεια. Ο αδερφός του Jerry, δήλωσε στο CNN ότι ο Ray δεν ήθελε να ταφεί στις Ηνωμένες Πολιτείες εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο η κυβέρνηση τον αντιμετώπισε. Το σώμα του  αποτεφρώθηκε  και οι στάχτες του πετάχτηκαν στην Ιρλανδία, το σπίτι των προγόνων της μητέρας του. Δέκα χρόνια αργότερα, ο άλλος αδελφός του Ray, ο John Larry, συνέγραψε ένα βιβλίο με τον Lyndon Barsten, με τίτλο: «Τελευταία Αλήθεια: Η ιστορία που ξετυλίχθηκε πίσω από τον James Earl Ray και η δολοφονία του Martin Luther King».

Κι έτσι, οι απορίες για το πώς κινήθηκε ο James Earl Ray, αλλάζοντας χώρες δυο μήνες χωρίς να συλληφθεί, πως είχε πρόσβαση σε πλαστά διαβατήρια και αν τελικά είναι ή δεν είναι ο φονιάς του Dr. Martin Luther King jr. θα παραμείνουν.

Ως επίλογος, ας λεχτεί ότι στις 4 Απριλίου του ’68, την ημέρα που ο μαύρος απόστολος της μη βίας έπεφτε νεκρός, δημοφιλέστερο τραγούδι στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το «the dock of the bay» από τον Otis Redding.

Αυτό το μελαγχολικό κομμάτι που μιλά για την μοναξιά, με διάχυτες δόσεις απαισιοδοξίας ήταν το πρώτο τραγούδι που  ανέβηκε στην πρώτη θέση των δημοφιλέστερων singles στις Η.Π.Α. ενώ ο δημιουργός του δεν ζούσε πια.

Ο Otis Redding (αριστερά), εγκατέλειψε τα εγκόσμια στα 26 του, στις 9 Δεκεμβρίου του ’67, σε αεροπορικό δυστύχημα μαζί με άλλα τέσσερα μέλη της μπάντας του, όταν το δικινητήριο Beechcraft στο οποίο επέβαιναν συνετρίβη στη λίμνη Μανόνα στο Μάντισον της πολιτείας Ουισκάνσιν.

Λίγα 24ωρα νωρίτερα είχε ηχογραφήσει για δεύτερη και τελευταία φορά το «the dock of the bay». Μετά τον θάνατό του ο κιθαρίστας Steve Cropper με τον οποίον είχαν συγγράψει το κομμάτι, το μιξάρισε με ήχους παφλασμών κυμάτων και το χαρακτηριστικό σφύριγμα, σύμφωνα με τις επιθυμίες του Rending.

Το «the dock of the bay», ανέβηκε στην κορυφή στις 16 Μαρτίου για τέσσερις εβδομάδες. Ο μαύρος δημιουργός του πέρα από καλλιτέχνης επιπέδου, είχε να επιδείξει και φιλανθρωπικό έργο.

Όταν στις 7 Απριλίου, έγινε η εξόδιος η Mahalia Jackson τραγούδησε το «Μονάκριβε κύριε πάρε το χέρι μου» (Precious Lord Take My Hand, ένα gospel (θρησκευτικό) κομμάτι, όπως θα το τραγουδούσε ο Ben Branch, εκείνο το μοιραίο απόγευμα, σύμφωνα με την επιθυμία του αποθανόντα.

Ο πρόεδρος Lyndon Baines Johnson, κήρυξε την 7η Απριλίου ημέρα εθνικού πένθους.

Lyndon Baines Johnson & Dr. Martin Luther King jr. στο λευκό Οίκο το '66