…α ρε Τζιμάκο – (Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018) |
Ήταν ένας ευφυέστατος, οξύς και ταχύς στη σκέψη καλλιτέχνης, πολυσχιδής, με φωνή που ανεβοκατέβαινε σε ακραίες περιοχές. Τολμηρός στη σύνθεση, τολμηρότερος επί σκηνής. Συγκρούστηκε σε εποχές που το κράτος ήταν πιο τιμωρητικό, λιγότερο παραχωρητικό και οι διαφορετικές απόψεις ήταν λίγες και με χαμηλή διαμόρφωση. Δεν είναι λίγο αυτό. Προκλητικός συχνά, προβοκατόρικος απέναντι στα αριστερά (μας) άλλοθι, δεν ζήτησε ούτε μέρισμα, ούτε πολύ περισσότερο έρεισμα από κάπου και αυτό του προσέδωσε έναν ηρωισμό. Ανατρεπτικός, βαθιά σατιρικός, σαρκαστικός, ειρωνικός, αριστοφανικός, στις σωστές δόσεις απολύτως απαραίτητος για την κοινωνία μας. Ήταν μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που (μας) προσέφεραν τα αντίβαρα απέναντι στην ιλιγγιώδη πορεία προς την πλήρη αποχαύνωση. Δεν ήταν όλα όσα έκανε πετυχημένα, αλλά όσα ήταν πετυχημένα ήταν κορυφαία. Έβγαζε με δυο στίχους, με λίγες νότες απίθανα πράγματα, έτσι, ως αποδείξεις ενός γνήσιου ταλέντου, μιας ευαίσθητης ψυχής. Ευαίσθητης ψυχής και ευάλωτης καρδιάς ως απεδείχθη. Δυστυχώς δεν επαληθεύτηκε ο αυτοσαρκασμός της δήλωσής του:« ο... αιφνίδιος θάνατός μου αναβλήθηκε επ' αόριστον»
Σημείωσα τα παραπάνω, χωρίς να τον έχω γνωρίσει προσωπικά, δίχως να τον έχω δεί σε παράστασή του, ούτε μια φορά ζωντανά. Εννοώ ότι δεν υπήρξα φανατικός ακόλουθος. Από τα βιβλία του, είχα διαβάσει μόνον το «Πούστευε και μη ερεύνα», όπως και το «Μagic Baf Ο τυφώνας Τζέφρυ», ενώ ήξερα τμήμα του ρεπερτορίου του. Λυπήθηκα. Μα ίσως ακόμα πιο λυπηρό είναι ότι γράφτηκε για αυτόν σε κάποια σχόλια στο διαδίκτυο. Μερικές ακόμα ενδείξεις της πνευματικής ερήμου που διακατέχει τμήμα του πληθυσμού. Αυτό ακριβώς που, ανάμεσα σε άλλα, πολέμησε με λόγια και νότες στο διάβα του, στα 64 χρόνια της παρουσίας του στα εγκόσμια. … α ρε Τζιμάκο. Και την έκανες στις 13! |