Αναβάσεις μοτοσυκλετών στην Ελλάδα – (Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017) PDF Print E-mail

Οι δυο πιο επικίνδυνες και ταυτόχρονα με τις μεγαλύτερες απώλειες διοργανώσεις των μότοσπορτς, αλλά και της ευρύτερης αθλητικής δραστηριότητας, είναι ο αγώνας ταχύτητας στο isle of man και οι συμμετέχοντες με μοτοσυκλέτες στην περιπέτεια του Paris Dakar.

Απαιτείται τεράστιο απόθεμα ψυχικής αντοχής, υπέρμετρη τόλμη και πολλαπλά χαρίσματα μόνον για να συμμετέχεις, αρκετά περισσότερα για να τερματίσεις έστω και προτελευταίος και σε ότι αφορά την διάκριση η πυξίδα δείχνει λιγοστούς και απολύτως ξεχωριστούς ανθρώπους.

Ο δίτροχος κόσμος σε κάθε επίπεδο δεν έκρυψε την επικινδυνότητά του ποτέ, ούτε στον τόπο μας. Στα πρώτα του μεταπολεμικά χρόνια ένα τμήμα του πανελληνίων πρωταθλημάτων, περιελάμβανε αναβάσεις. Εύκολα γίνεται αντιληπτό, ότι βράχια, στηθαία, γκρεμοί δεν είναι καθόλου φιλικοί αλλά οι Έλληνες αναβάτες ήταν εκεί, παρόντες.

Παρά μια μέρα, 44 χρόνια νωρίτερα. Κυριακή 4 Νοεμβρίου 1973. Ανάβαση Βούλας. Ο Τ. Αρωνίτης στα 17 του είναι παρών, με φτωχό εξοπλισμό και τρόπο περιπετειώδη. Με μια δανεική Zenit κάνει το κλικ και κρατά  τη στιγμή για πάντα, σε κάποιο Ilford HP4 στα 400 ΑSA. Άγνωστη η ταυτότητα του εικονιζόμενου αναβάτη. Γνωστό ότι με το νο 3 έτρεχε και κέρδισε την μικρή (έως 250 c.c.) κατηγορία ο Τάσος «Νάμνα» Μυρογιάννης. Λογική εικασία λοιπόν, ότι με το διπλό είναι κάποιο δίχρονο 250άρι.

Την δεκαετία του ‘60 και του ‘70 είχα την ευκαιρία και την τύχη να παρακολουθήσω μερικές αναβάσεις μοτοσυκλετών. Για τέσσερις από αυτές που θυμάμαι και ταυτόχρονα υπάρχει κάποιο υλικό, ακολουθεί ένα μικρό αφιέρωμα.

 

Το ‘66, η Ε.Λ.Π.Α. έχει βάλει κάτω από τις φτερούγες της τους αγώνες μοτοσυκλετών. Κάποια μέλη της δεν είναι ευτυχισμένα από αυτή την κίνηση.

Θεωρούν ότι οι αναβάτες δεν  είναι αρκετά κύριοι, για να συμπεριλαμβάνονται στους κόλπους της συντηρητικής Λέσχης. Είναι όμως ένας κόσμος αναδυόμενος, ενδιαφέρον και από κάθε άποψη υποσχόμενος.

Απρίλιος 1967. Δεκαεννέα μέρες πριν ακουστεί από κάποια συχνότητα το:  ...εκτελέσατε Προμηθέα

Κυριακή. Ανάβαση Πάρνηθας.

Οι εισαγωγικές παράγραφοι στο ρεπορτάζ του περιοδικού «Βολάν», (κάτω αριστερά), μας δίνουν το κλίμα. Ακολούθως, τα αποτελέσματα (κάτω δεξιά), μας θυμίζουν τους λιγοστούς πρωταγωνιστές του παρελθόντος.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Νικητής με εξαιρετικό χρόνο ο Εμμανουήλ Τριποδάκης (κάτω), με μια μοτοσυκλέτα που έκανε τη διαφορά (Norton 750). Ο Ε.Τ., είχε ένα σύντομο αλλά αστραφτερό πέρασμα από το χώρο.

 

 

Ιούλιος 1969. Φιλέρημος Ρόδου. Το ταλέντο του Νίκου Γκουντούφα έχει αποκαλυφθεί. Ο μικρός το δέμας Καισαριανώτης αναβάτης κάνει θαύματα πάνω στο CB.

Κατεβαίνει στη Ρόδο για τους δυο αγώνες. Προηγείται η ανάβαση και την επόμενη μέρα, Κυριακή, τελείται ο αγώνας ταχύτητας μέσα στους δρόμους της πόλης.

Ίσως το πιο δύσκολο και ταυτόχρονα πιο επικίνδυνο street circuit του κόσμου, λόγω της ιδιαιτερότητας των ενετικών τειχών.

Στην τελευταία στροφή της ανάβασης, μια γρήγορη δεξιά, έξι μόλις χρόνια νωρίτερα είχε σημειωθεί το πρώτο θανατηφόρο περιστατικό των Ελληνικών αγώνων.

Ο Πέτρος Κουβάτσος, πολιτικός μηχανικός, πατέρας δυο παιδιών, έχασε τον έλεγχο της πράσινης Giulia που οδηγούσε και ένα κωνοφόρο, αυτοστιγμεί του στέρησε κάθε μέλλον, στα 33 του χρόνια. Στο ίδιο σημείο ο Γκουντούφας έπεσε και τραυματίστηκε βαρύτατα.

Σε τίποτα το σοβαρό αυτό ατύχημα δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στο πλούσιο ταλέντο του Ν.Γ. που έμελλε να πρωταγωνιστήσει για περισσότερα από δέκα χρόνια ακόμα στο Ελληνικό αγωνιστικό στερέωμα.

Στην εικόνα (αριστερά) η μοτοσυκλέτα με τα ίχνη της πτώσης. Σε δεύτερο πλάνο ο γιατρός και λοιποί παριστάμενοι σκύβουν πάνω από τον τραυματία, ο οποίος δεν διακρίνεται, περιμένοντας το ασθενοφόρο.

Η γραφίδα του Γιάννη Παγώνη από το περιοδικό ωτο – τουρισμ (τ. 24) της  10ης Αυγούστου του ΄69, μας δίνει την είδηση και το σχόλιο του διακεκριμένου δημοσιογράφου.

 

 

Ιούνιος ‘71. Για πρώτη φορά οι διπλοί αγώνες στο νησί των Φαιάκων τελούνται τον Ιούνιο, αντί τον Αύγουστο. Θα είναι και η τελευταία φορά που μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα θα βρεθούν εκεί για αγώνες. Ο θανάσιμος τραυματισμός του Γιάννη «Μαύρου» Μεϊμαρίδη στην Ρόδο τέσσερις μήνες αργότερα, θα διακόψει κάθε αγώνα σε αστικό περιβάλλον.

Για πρώτη επίσης φορά διοργανώνεται πρωταθληματικός αγώνας, στην ανάβαση της Τρομπέτας, τόσο για τους αναβάτες όσο και για τους οδηγούς. Αντώνης Χατζιμηχάλης και Βασίλης  Γουρουνάς (εικόνα πάνω) ήταν οι  νικητές των δυο κατηγοριών. Ο δεύτερος, οδήγησε ΜΖ, μοτοσυκλέτες που τότε εισήγαγε και εμπορευόταν εταιρεία του Μάκη Σαλιάρη. Η εικόνα του Β.Γ πάνω στην ΜΖ στην ανάβαση Τρομπέτας, θα γίνει εξώφυλλο στο περιοδικό «νέο Αυτοκίνητο» των αδελφών Γρατσία (τ.197) τον Αύγουστο του ‘71. Κάτω τα αποτελέσματα της ανάβασης Τρομπέτας. Ήταν και η μοναδική φορά που προσμέτρησε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα.

 

Βούλα. Τελευταία Κυριακή του Μαρτίου του '77. Ο Κώστας Παπαγεωργίου ανεβάζει την 900άρα Κawa με ατελείωτα μπαντιλίκια στην ομώνυμη ανάβαση, γνωστή και ως «κρεμαστός λαγός». θα φθάσει στην γραμμή του τερματισμού σημειώνοντας τον ταχύτερο χρόνο. Το τίτλο όμως, στο τέλος της χρονιάς θα κατακτήσει ο Φώτης Λέκκας, όπως φαίνεται και από την επίσημη κατάταξη που εξέδωσε η Λέσχη.

Ιδού τα αποτελέσματα του πρωταθλήματος αναβάσεων μοτοσυκλετών ανεξαρτήτως κυβικών, εκείνης της χρονιάς. Με δέκα προγραμματισμένες συναντήσεις, εκ των οποίων τελέστηκαν οι πρώτες οκτώ.