Ωρεφίλε… - (Δευτέρα 15 Μαίου 2017) |
- Ωρεφίλε, - ακούστηκε σαν μία λέξη, ακολούθησε παύση και μετά: -Χάρλεϋντάβιτσο-ε; πάλι μια λέξη που φάνηκε ωσάν ερώτηση κι' απάντηση μαζί. Αυτή ήταν η πρώτη διατυπωμένη αντίδραση, εκφρασμένη από εργαζόμενο σε σταθμό καυσίμων όταν σταμάτησα για ανεφοδιασμό. Στην θωριά λοιπόν τoυ επίσης ασημένιου τριχωτού της κάρας μου, που ολοένα και φλερτάρει με το πιο λευκό του Παρνασσού κατά Γενάρη μήνα, εξαπέλυσε τον δεύτερη ερωταπάντηση, συνοδευόμενη από πλατύ, ειλικρινές χαμόγελο: Δεν είχα πολλά να πω. Χαμογέλασα, μου έβαλε τη βενζίνη του, του έδωσα τα ευρώ μου, τέλος πρώτης πράξης. Μα είχε κάποιες πινελιές και την έκαναν πιο ενδιαφέρουσα. Εν αρχή, άλλο τιμόνι, ίσιο όμορφα αλήτικο, το προστατευτικό του ιμάντα κίνησης απουσίαζε, τα οπίσθια φωτιστικό στοιχεία - φλας ήταν καστομαρισμένα και γκραν φινάλε των αλλαγών, με το τελικό από την Vance & Hines.
Ακολουθεί η καταγραφή μερικών εντυπώσεων, από το δεκάωρο που συμβιώσαμε, και τα σχεδόν 400 χιλιόμετρα που διανύσαμε. Τολμώ να πω, πως ήμασταν σαφώς πιο οργανωμένοι τούτη τη φορά, με πλήρη φωτογραφική κάλυψη από τον George de Coûte, άξιο τέκνο των εύφορων χωμάτων της Eviá και πλέρια καταξιωμένο φωτομαγιόρ. Μικρά απόδειξης περί του τελευταίου και αι εικόναι που συνοδεύουν το κείμενο. Πορευτήκαμε ανορθόδοξα, σε ότι αφορά την διαδρομή, πράγμα καθόλου παράδοξο, με τελικό σημείο το όρος Ελικών, που έχει υμνηθεί από τας απαρχάς της Μυθολογίας. Ας σημειώσω κάτι πρωτοφανές. Ουδέποτε συμπάθησα τις θορυβώδεις διελεύσεις. Τουναντίον μάλιστα, τις περισσότερες φορές με εκνευρίζουν αφάνταστα. Η ταπεινότητά μου λοιπόν, που τόσο απεχθάνεται τους θορυβοποιούς, μετεβλήθη εν μια ημέρα σε μέγιστο ταραχοποιό. Ο Ορχομένος, η Αλίαρτος και η αδούλωτη Λιβαδειά με τα παραδοσιακά καλαμάκια και τα 40 παλικάρια της, γνώρισαν τη σκοτεινή, άγνωστη και τελικά παταγώδη πλευρά μου.
Καθοδηγούμενος από ποιος ξέρει ποιόν δίκυκλο ζερζεβούλη, αναλώθηκα σε φίδια πάνω στους γυαλιστερούς δρόμους των βοιωτικών πόλεων, με την μαύρη μπούκα της Vance & Hines να παράγει τόσο βαριά ντεσιμπέλ, ώστε έκαναν τα τζάμια των οικιών να τρίζουν και, υποθέτω, τα χείλη των κατοίκων τους να σχηματίζουν δίκαιες ύβρεις, δια να μην είπω κατάρες. Δίκαιες και αυτές. Τέλος πάντων, υπάρχει και η φωτεινή πλευρά. Ανεβαίνοντας τις βόρειες κλιτύες του Ελικώνα, με τα σπάρτα να μοσχοβολούν και αργότερα την μυρουδιά από τα έλατα να κυριεύει τον λεπτό αέρα, το δρόμο άδειο και την άνοιξη να σε χτυπάει ανελέητα σε κάθε μέτρο, σε κάθε λεπτό, παίρνεις μια δόση ευτυχίας. Φωτογραφίσαμε, οδηγήσαμε, συζητήσαμε, ακόμα θαυμάσαμε την ανέμελη ζωή των βοοειδών στα ειρηνικά πράσινα λιβάδια. Αν και αυτή η εικόνα δεν είναι τόσο ανοίκεια, αφού ακόμα και εμείς τα παιδιά της πόλης, αντικρίζουμε καθημερινώς άλλα βοοειδή, τα αστικά, να βόσκουν και να κοπρίζουν σιμουλτανέ πάνω σε μαύρα, μπλε, πράσινα, και εσχάτως πάνω σε (τάχα) ροζ λιβάδια. Ας μην χαλάσω όμως το κλίμα. Η άνοιξη στα καλύτερά της, οι βουνοκορφές που σιγά – σιγά απαλλάσσονται από τα λευκά φορτία τους, και ο γαλανός ουράνιος θόλος που προοδευτικά δεχόταν ένα λεπτό φιλμ νέφωσης, ικανό να δροσίσει όσο χρειαζόταν την ατμόσφαιρα. Και εκεί αποκάτ', μια σιδερένια ψυχή σε σχήμα V, να εργάζεται στακάτα, να παράγει ενέργεια και ζωή, μαζί με, αρκετά, παραπάνω ντεσιμπέλ. Επιμένω ότι δεν έχω κανένα στοιχείο από εκείνα που χαρακτηρίζουν έναν δικυκλιστή ως Χαρλεά. Εμμένω επίσης στις, εδώ και χρόνια, εκφρασμένες απόψεις μου, ότι τούτα τα δίτροχα δεν ταιριάζουν στην Ελληνική πραγματικότητα, αλλά: Οφείλω να παραδεχτώ ότι λειτουργούν ως διαβατήρια μιας άλλης έννοιας της ελευθερίας. Ότι σε έναν κόσμο που σκοτώνεται για επιδόσεις, άνεση και αποδοτικότητα, έρχεται το Milwaukee με διαφορετικές προθέσεις. Ότι είναι μια πρόταση με μια σθεναρή ιδεολογική βάση όσο και αν σε κάποιους δεν ταιριάζει. Είναι σχολή. Είναι εικόνα. Είναι παράδοση και τελικά είναι συγκεκριμένου τύπου κουλτούρα. Απόεμα. Πρώτα επαρχιακό (ελληνικό ακόμα) δίκτυο, μετά Εθνική οδός (Ευρώπη γίναμε). Με τα κουρασμένα μεν, αλλά γεμάτα πληρότητα χιλιόμετρα, κυλούν οι τροχοί της, πάνω στους δρόμους της επιστροφής. Την ώρα που ο ήλιος πάει να κρυφτεί πίσω από τα άσχημα, ψηλά κτίρια της πόλης, μπροστά μας αρχίζει να ξετυλίγεται το τέρας της πρωτεύουσας. Πιγμένο το ποτάμι, με εκατοντάδες τετράτροχα τριγύρω μας, σχεδόν σταματημένα. Στην Πειραιώς δυο παγωμένοι ζύθοι, και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον dr. Ar. Ath. κλείνουν την μέρα με έναν τρόπο ευχάριστα ισόρροπο. Μένουν οι λεπτές ώρες του βουνού, να συνοδεύουν, ως ξεχωριστή μνήμη, την απόσταση για το σπίτι.
Σε ότι αφορά τις Harley-ιστορίες των τριών προηγουμένων ετών: Forty eight! – (Κυριακή 10 Απριλίου 2016) Μία άλλη ή άλλη μιά παραμονή Πρωτομαγιάς; - Κυριακή 3 Μαίου 2015 |