La Florida & άλλα – (Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017) PDF Print E-mail

Στις επτά αποστολές στο εξωτερικό που έχουμε μέσα στον Φλεβάρη, οι έξι είναι στην Ιβηρική χερσόνησο. Από αυτές η μία στη Λισαβόνα και πέντε στην Ισπανία. Τέσσερις από τις Ισπανικές στην Βαρκελώνη.

Η παρατήρηση έχει να κάνει με κάποια στοιχεία που συνάδουν με τις ανησυχίες μερίδας των κατοίκων της πρωτεύουσας της Καταλωνίας (περισσότερα επ' αυτού,  εδώ). Όπως και να έχει, το αποκαλυπτικά νέο Civic μας ξαναπήγε στην Βαρκελώνη.

Φτάνοντας στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», σκεφτόμουν πόσο διάστικτη είναι η καθημερινότητα, από προσφορές της εποχής και των καιρών που διάγουμε. Όπως π.χ. η «εβδομάδα ερωτευμένων στο Αεροδρόμιο με προσφορές για Parking & Αγορές!» που κατέφθασε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ή ακόμα οι παραινέσεις στα ψευδοχωρίσματα του ανακαινιζόμενου αεροδρόμιου της Ελληνικής πρωτεύουσας: «Δημιουργούμε για εσάς μια νέα εμπειρία αγορών», με την Ελληνική μάλιστα να έπεται της Αγγλικής.

Μπορεί, άραγε αυτή η ροπή, προς την κατανάλωση, που τόσο προβάλλεται και ενθαρύνεται σε μια χρονική στιγμή μιας βαθιάς ύφεσης να λειτουργεί και θεραπευτικά; Οι γιατροί της ψυχής και οι κοινωνιολόγοι θα έχουν κάποιες απαντήσεις. Οπως και να έχει με το τέλος της ημέρας φθάσαμε ψηλά στο λόφο του Parc d'Atraccions Tibidabo και καταλύσαμε στο ξενοδοχείο που εμπνεύστηκε και έκτισε πριν 93 χρόνια, το 1924, ο Doctor Andreu με βαθιά την επιθυμία να συστήσει το καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης, στο πιο διαλεκτό σημείο της.

Ο σκοπός του επετεύχθη, αλλά σε πολύ λίγα χρόνια, το δημιούργημά του, μεταβλήθηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο ώστε να καλύψει τις ανάγκες του σφαγείου του Ισπανικού εμφυλίου. Ο μικρός το δέμας γκενεράλ Φρανθίσκο Φράνκο Μπααμόντε επικράτησε, στραγγαλίζοντας την πιο πηγαία, ίσως, έκφραση διεθνισμού και αλληλεγγύης του 20ού αιώνα. Η οποία, επιπροσθέτως, γνώρισε μερικές από τις πιο συγκινητικές στιγμές της στην Βαρκελώνη.

Καθώς οι επόμενες σελίδες της ιστορίας άφηναν τους Ίβηρες, καθηλωμένους για 40 χρόνια μέσα στα σκοτάδια του καθεστώτος του Καουντίγιο, το ξενοδοχείο επαναλειτούργησε και από το 1950, άρχισε να συγκεντρώνει την ελίτ της πόλης. Δεν άργησε να τιμηθεί και από γνωστούς αλλοδαπούς όπως ο Ernest Hemingway, ο James Stewart, ο George Sanders, ο Rock Hudson και η πριγκίπισσα του Βελγίου Fabiola.

Δεν έχουν όμως όλα τα παραμύθια απαραίτητα αίσιο τέλος. Η πριγκίπισσα Fabiola δεν απέκτησε ποτέ απογόνους και το ξενοδοχείο, έκλεισε τις θύρες του το '79. Θα παρέμενε βουβό για 21 χρόνια, έως το 2001, οπότε με την γιγάντωση του τουριστικού ρεύματος προς την Βαρκελώνη, άνοιξε και πάλι τους ανακαινισμένους χώρους του μετά από τέσσερα έτη εργασιών.

Είχα την τύχη να το επισκεφτώ για πρώτη φορά την άνοιξη του 2012, όταν ένα από τα σπάνια, πια, υπέροχα αυτοκίνητα που σχεδιάζονται από υπολογιστές και μοντάρονται από ρομπότ, η GT 86, παρουσιάστηκε στην Βαρκελώνη και καταλύσαμε, για μια νύχτα, εκεί. Στο Gran Hotel La Florida.


Όπως και στην τελευταία, μέχρι στιγμής, επίσκεψη, όπου δεν μείναμε περισσότερες από 22 ώρες στην Καταλωνία. Οι παραλίες της Μπαρτσελονέτα κάτω από ένα μολυβί ουρανό ήταν έρημες και μελαγχολικές, την ώρα που η ρεστία άφριζε τα νερά της Μεσογείου. Ένα από τα κόκκινα νέα και ενδιαφέροντα Civic μας γύρισαν στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης και δυο έρμπας της Αλιτάλια, μέσω Ρώμης μας έφεραν λίγο μετά τα μεσάνυκτα της Παρασκευής στην Αθήνα.

Κρατώ την εικόνα του περιστεριού που προσγειώθηκε και περπατούσε αγέρωχο μέσα στους γυάλινους κλειστούς χώρους του Καταλανικού αεροδρομίου, ως ένα απρόσμενα αισιόδοξο, φευγαλέο σημάδι.

περισσότερη, διαφορετική Βαρκελώνη εδώ: (Βαρκελώνη & Αθήνα)