Ιανουάριος 1967. Ηνωμένο Βασίλειο. Την πρωτοχρονιά, ο προπονητής της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Αγγλίας, Alf Ramsey, έλαβε τον τίτλο του ιππότη και ο αρχηγός της, Bobby Moore, ανακηρύχτηκε sir λαμβάνοντας τον τίτλο ΟBE, ρευστοποιώντας, κατά κάποιο τρόπο, την επιτυχία της κατάκτησης του παγκόσμιο κυπέλλου ποδοσφαίρου, το προηγούμενο καλοκαίρι, μέσα στο παλιό Wembley.

^{...Alf Ramsey                               ...Bobby Moore                       ...Donald Campbell                    ...Twiggy}

Μόλις τρία 24ωρα αργότερα, στη λίμνη Coniston της βόρειας Αγγλίας, έχασε τη ζωή του ο Donald Campbell, Βρετανός γεννημένος στο Surray, κάτοχος οκτώ παγκοσμίων ρεκόρ ταχύτητας, ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που κατείχε ταυτόχρονα τα ρεκόρ στη γη και στο νερό. ‘Όταν έχασε τον έλεγχο του ταχύπλοου με κινητήρα τζετ που πιλοτάριζε είχε αναπτύξει ταχύτητα 512 χλμ/ώρα. Στα ραδιόφωνα κυριαρχεί για όλο το Γενάρη το I am a believer των Monkeys και στη μόδα επιβάλλεται το «βλαστάρι» της Τwiggy με 50 κιλά της το κοντό (1.67) για μοντέλο κορμί της και ένα αθώο βλέμμα.

Μιλώντας για μόδα, οι Mods και οι Hippies γράφουν την δική τους ιστορία στο ανεξάρτητο βασίλειο της Carnaby Street για την οποία το περιοδικό Time αφιέρωσε ένα εξώφυλλο, σημειώνοντας ότι «τίποτα πιθανόν δεν εικονογραφεί καλύτερα το νέο περιστρεφόμενο Λονδίνο»
Ναί, τα swinging sixties βρίσκονταν στο απόγειο τους και η Βρετανία έδειχνε την τάση να ξαναγίνει Μεγάλη μετά την ταλαιπωρία και τις ισοπεδωμένες πόλεις του πολέμου.

^{Mε το 144 το Cooper S των Makinen - Easter (41οι) και με το 178 οι Lampinen - Wood (15oι), έτοιμα να φορτωθούν}

Και αρχές Γενάρη, ξεκίνησε η αρμάδα από το Abington, το αγωνιστικό τμήμα της κραταιάς τότε B.M.C., φορτώθηκε στα μεταγωγικά της BUA να κατέβει νότια, στην Κυανή Ακτή για να συμμετάσχει στο 36ο rallye Monte Carlo.

Την προηγούμενη χρονιά της στέρησε, μια σκανδαλώδη απόφαση των διοργανωτών, την τρίτη σερί νίκη. Δίκαιος ο τίτλος που διαβάσαμε, τότε: Monte Fiasco. Το κακό επαναλήφθηκε με ένα ακόμα σκάνδαλο λίγους μήνες αργότερα στο ΙΣΤ' Ακρόπολις, όταν η FIA αποφάσισε τον Οκτώβριο να αποκλείσει τον νικητή Hopkirk, με μια επίδειξη ανούσιας, επιλεκτικής αυστηρότητας.

Στο Monte, το '64 είχε νικήσει ο Ιρλανδός Paddy Hopkirk, το '65 ο Φινλανδός Timo Makinen και το '66, έπρεπε να ακυρωθούν τα τρία πρώτα Βρετανικά αυτοκίνητα για να αναρριχηθεί στην πρώτη θέση η DS 21 του P. Toivonen, και να πάρει στα χαρτιά, ότι ο Τimo κέρδισε στο δρόμο.

Έτσι οι τρείς σωματοφύλακες του αγωνιστικού τμήματος της B.M.C. είχαν τουλάχιστον δυο λόγους να επιθυμούσαν διακαώς την νίκη. Την έντονη αίσθηση αδικίας, απ' ότι είχε συμβεί την προηγούμενη χρονιά και την πολύ ισχυρή υποψία ότι οι νίκες σε τέτοιους αγώνες με 1.300 κυβικά θα ήταν σύντομα παρελθόν, όπερ και εγένετο.

^{Οι νικητές εν δράσει}

Η τύχη το ΄φερε όχι μόνον να κερδίσουν, αλλά να νικήσει, αυτός που μέχρι τότε δεν το είχε καταφέρει, στον συγκεκριμένο αγώνα. Ο Φινλανδός  Rauno Aaltonen, πρωταθλητής Ευρώπης το '65. Κάνοντας έναν μελετημένο αγώνα, άφησε πίσω του εκλεκτούς συνδυασμούς και ισχυρότερα αυτοκίνητα, όπως την ΗF του Ο. Anderson, (2ος) την 911 του περίφημου allrounder Vic Elford (3ος), τις HF των Leo Cella (4ος)  και Sandro Munari (5ος), μα και το Cooper S του team mate του, Pady Hopkirk που έκλεισε την εξάδα.

^{Ευτυχείς στον τερματισμό.}

Από τις 241 συμμετοχές, 92 πληρώματα αντίκρισαν την καρώ σημαία στο πριγκιπάτο. Από τα δέκα πληρώματα που είχαν δηλώσει την Αθήνα ως πόλη εκκίνησης, μόνο ο Hopkirk μπόρεσε να τερματίσει. Ήταν η πρωτελευταία νίκη του Abington, σε αυτό, το ανωτάτο εκείνη εποχή επίπεδο. Για την τελευταία θα τα πούμε την άνοιξη.

^{Ο Rauno Aaltonen και ο διοπτοφόρος Henry Liddon, στην θριαμβευτική επάνοδό τους στο Ηνωμένο Βασίλειο.}