Ο Παναγιώτης Κανελλάκης διακρίθηκε για διάφορα πράγματα τη ζωή του.

Σπούδασε νομικά, φέρει τον τίτλο του δόκτωρα, άσκησε  την δικηγορία, το καθεστώς των συνταγματαρχών ιδιαιτέρως τον «περιποιήθηκε»  στην Γενική Ασφάλεια και στα κρατητήρια της Ε.Σ.Α.

Yπήρξε επιπλοποιός, στα νιάτα του μετείχε επιτυχώς στους αγώνες αυτοκινήτου, ήταν πρόεδρος της Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης Νέων, πρόεδρος του Ελληνικού τμήματος της Greenpeace  και σίγουρα ξεχνώ κάτι. Περισσότερα όμως για αυτόν εδώ: Λίγα λόγια για τον Παναγιώτη

Ανάμεσα στα τόσα όμως, έγραφε κιόλας. Το 1996 εξέδωσε την πρώτη του δουλειά, μια αυτογραφικού περιεχομένου έκδοση (Ομβρός) με τίτλο Μαρτυρία και 18 χρόνια αργότερα, το 2004, επανέρχεται με: Το κεφάλι του Τούρκου.

Στο οπισθόφυλλο γίνεται γίνεται λόγος για «δώδεκα πυκνογραμμένα διηγήματα  (μυθογραφήματα) ανόμοια μεταξύ τους εντελώς κι απρόβλεπτα, αινιγματικά, περιπαιχτικά και περιπετειώδη, με συχνές ανατροπές και χωρίς ίχνος μελοδραματισμού.»

Κι έτσι ακριβώς είναι. Ο συγγραφέας πλανάται περί την Ελλάδα σε τοπωνύμια γνωστά ή άγνωστα, ταξιδεύει στο χρόνο και στήνει τις ιστορίες του ακροπατώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φανταστικό. Μεταξύ του υπαρκτού και του απίθανου.

Η αφήγηση του έρχεται κοντά στο μέτρο ενός Λατινοαμερικάνικου ρυθμού, θυμίζει  την κινηματογραφική γραφή του Tommy Lee Jones στο «Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα».  Καθόλου δεν εννοώ ότι ο Παναγιώτης αντέγραψε το στυλ, καθώς η έκδοση του προηγήθηκε χρονικά της ταινίας.

Έχει όμως ένα Λατινοαμερικάνικο εσάνς, φέρνει σε Gabriel Garcia Marquez, ή σε Jorge Luis Borges. Με αυτόν τον τελευταίο μάλιστα, πολύ θα συμφωνούσε στην άποψή του περί δικτατοριών, καθότι ο Παναγιώτης πέρασε μερικούς μήνες έγκλειστος με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες: «Οι δικτατορίες προωθούν την καταπίεση, τη δουλοπρέπεια, τη βαναυσότητα, μα πιο αποτρόπαιο είναι το γεγονός ότι προωθούν την ηλιθιότητα».

Γίνεται αμέσως σαφής η αντιπάθειά του για το συντηρητικό, το παθογενές, αλλά και ο σεβασμός του για την παράδοση. Είναι συχνά μελαγχολικός και πάντα ανθρώπινος, ξεσκεπάζοντας πολλά από τα νεοελληνικά φαινόμενα που είτε αποκαλύπτουν την σκοτεινή δεισιδαιμονική πλευρά, είτε την αισιόδοξη την λαμπρή.

Περιλαμβάνει 11 πεζά ή μυθογραφήματα κατά πως το προτιμούσε και ένα ποίημα. Τις εισαγωγές στολίζει με στίχους της Κ. Δημουλά, του Κ. Καρυωτάκη, του Σ. Δημητρίου, του Μπωντλαίρ, στο σύνολό τους σχεδόν, απαισιόδοξους. Συχνά επίσης χρησιμοποιεί ρήματα και λέξεις ξεχασμένες ή άγνωστες στον πολύ κόσμο (ανακλαρίστηκε, κουμάσια, έντωνε , λαθρόφιλοι, ροδάνι, ).