Τράπεζες – (Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2016) |
Στην δεκαετία του '60, δεν γνωρίζω για αργότερα ή για νωρίτερα, οι μαθητές των Δημοτικών είχαν λιώσει πολλά μολύβια ώστε να γράφουν εκθέσεις με τίτλο: «Τα αγαθά της αποταμιεύσεως». Κάθε 31η Οκτωβρίου, αυτό, που ήταν η παγκόσμια μέρα της Αποταμίευσης. Και δώστου κουμπαράδες και γουρουνάκια και τα εργατικά μυρμήγκια και τους τεμπέληδες τραγουδιάρηδες τζίτζικες, να κοσμούν τις παραστάσεις των νεοεισαχθέντων στο σχολικό κουβάρι και στο ανηφόρι της ζωής. Ήταν το σμίλευμα μιας συνείδησης και πιο πίσω, στο φόντο, ήταν η Τράπεζα. Το ίδρυμα που σου φυλάει τις καταθέσεις, που σου δίνει κάτι για αυτές, που στην ανάγκη σου, πάνω, σε δανειοδοτεί. Για να σπείρεις το χωράφι σου, για να βοηθήσεις το μαγαζί σου, να φτιάξεις το σπίτι σου. Έτσι καταλαβαίναμε. Oι τράπεζες στεγάζονται σε επιβλητικά ή σε μοδάτα κτίρια. Εκεί εργάζονται τραπεζικοί. Διοικούνται από τους τραπεζίτες. Κι όπως έχουν γνωμοδοτήσει πιο ανοιχτομάτηδες από μας: «Ο τραπεζίτης, είναι ένας τύπος που σας δανείζει την ομπρέλα του όταν ο ήλιος λάμπει, αλλά τη θέλει πίσω, το λεπτό που αρχίζει να βρέχει». έχουμε μαρτυρία, πως από το 3400 π.Χ. ο Ερυθρός Ναός στην Ουρούκ της Χαλδαίας στην Μεσοποταμία, λειτουργούσε και ως τράπεζα. Στην αρχαία Ελλάδα επίσης οι ναοί εκτελούσαν χρέη τραπεζών, όπως ο ναός της Αθηνάς στην Ακρόπολη των Αθηνών και του Απόλλωνος στους Δελφούς. Με τόσο παλιές ρίζες το τραπεζικό σύστημα είναι προφανές ότι αποτελεί ένα πολύ ισχυρό στοιχείο κάθε, σχεδόν, κοινωνίας. Σε μια σφικτή οικονομία, όπως ήταν η ελληνική μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90, το να δανειοδοτηθείς από μια τράπεζα ήταν μια Οδύσσεια σαν την επιθυμία να αποκτήσεις τηλεφωνική γραμμή από τον κρατικό πάροχο. Η νέα αυτή συνήθεια, που την χρεώνουμε σε ένα συνδυασμό πολιτικών βούλησεων, στα τραπεζικά ιδρύματα και σε ένα οικονομικό μοντέλο που σχεδόν εξισώνει την ανάπτυξη με την κατανάλωση, ανέθρεψε γενιές και μαζί με τον πολλαπλασιασμό των τραπεζικών προϊόντων που εφευρίσκονταν, οδήγησε σε μοιραίες εξελίξεις. Καλή χρονιά & καλή μας τύχη |