Page 4 of 5
Γιώργος Μοσχούς Ε.Π.Ε. (Μουσών 1)
Ο Γιώργος εμφανίζεται στους Ελληνικούς αγώνες το '66. Δίνει αμέσως δείγματα του πληθωρικού του ταλέντου. Το '70 κερδίζει τον πρώτο πρωταθληματικό αγώνα με την ασπρόμαυρη δύο – δύο της Electronica. Το '72 μετά τον θάνατο του Γιάννη «Μαύρου» Μεϊμαρίδη βρίσκεται στη σπουδαία ομάδα της «Μότορ Ελλάς» για να οδηγήσει την GTAm. Δεν χρειάζεται πολύ χρόνο για να γίνει ο ήρωας των θεατών του Τατοίου. Θα ακολουθήσει η άλικη στην αρχή, λευκή στη συνέχεια Alfetta της Αutodelta, η P33T3, η Veloce του group 1. Στις φλέβες του Γιώργου ρέει Alfa.
Έτσι τον Μάρτιο του '75 ανοίγει στην Μουσών κατάστημα πώλησης Alfa Romeo. Συνοδοιπόρος του σε εκείνα τα πρώτα επιχειρηματικά βήματα ο επιστήθιος φίλος του Χρόνης Βικονόπουλος, ενώ αργότερα θα συμμετέχει στο εταιρικό σχήμα, ο νεότατος τότε Διονύσης Αρβανιτάκης. Σε μικρό χρονικό διάστημα η μια στις τέσσερις Αlfa Romeo που πουλιόταν στην Αθήνα έφευγε από την Μουσών.
Γενάρης του '75. Τατόι. Ο Τάσος δεμένος μέσα στο Boubis που τόση δουλειά είχε κάνει ο Χρήστος Βαλασόπουλος. Έξω όρθιοι ο Μανώλης Ψύχας και ο Γιώργος λίγο πριν μπεί στην «Παλλάς» Alfetta
Το '78, ο Γιώργος θα περάσει αγωνιστικά στο στρατόπεδο της «Νικ. Ι. Θεοχαράκης» οδηγώντας κατ’ αρχήν το 710. Θα κατακτήσει το πενταετές επαμειβόμενο και οκτώ συνεχόμενους πανελλήνιους τίτλους. Ούτε που σκέφτηκε να γυρίσει το κατάστημα σε Datsun ή να ανοίξει κάποιο άλλο όπου θα διέθετε τα Ιαπωνικά αυτοκίνητα. Σε μια εποχή που τα Ελληνικά Datsun σάρωναν την Ελληνική αγορά με ποσοστό 18% επί σειρά ετών η μεγάλη εμπορική επιτυχία θα ήταν περίπου εξασφαλισμένη. Αλλά είπαμε, στις φλέβες του Γιώργου ρέει Alfa. Μαζί του κοστουμαρισμένος και επιβλητικός ο πατριάρχης Μανώλης, αλλά και όλοι αυτοί που τον στήριξαν στα επαγγελματικά και όχι μόνο βήματά του. Ο Άρης Λάμπρου, η Χριστιάνα, ο Γιώργος Γιανήρης, ο Αλέξης Κωνσταντακάτος. Εννοείται ότι γρήγορα έγινε και σημείο συνάντησης των παλιότερων και νεότερων φίλων του. Ο Χρήστος Ευαγγελίδης, ο Ρούντυ και ο Βασίλης Αλεξάκος, ο Παμίνος Αναστασόπουλος, αλλά και εκπρόσωποι της αγωνιστικής παρέας, όπως ο Κώστας Φερτάκης, ο Νίκος Κελεσάκος, ο Δημήτρης Βαζάκας, ο Στράτης Χατζηπαναγιώτου και τόσοι άλλοι, βρίσκονταν συχνά εκεί.
Οκτώβριος του '71. Τρίωρο Τατόι. Ο Σταύρος και ο Γιώργος λίγα λεπτά πριν την εκκίνηση. Ο Γιώργος θα χάσει τον αγώνα και τον τίτλο από μια σειρά ατυχιών παρά τον καταιγιστικό ρυθμό του.
Στο κέντρο όλων αυτών, ο Γιώργος, αφού έχει κατέβει από το Μαρούσι μέσα σε κάποια GTV, με όσα την Κηφισίας, στο μικρό γραφείο στο βάθος του καταστήματος που κατέβαινε δυο τρία σκαλοπάτια. Να μιλά στο τηλέφωνο και να γεμίζει ακατάπαυστα με ζωγραφιές και σχήματα λευκά χαρτιά. Αποφεύγοντας την δημοσιότητα, ακροβατώντας ανάμεσα σε ταπεινότητα και ντροπαλότητα φτάνει να μην ένιωθε απειλή ή έλλειψη σεβασμού, οπότε εύκολα γινόταν επιθετικός.
Ευχάριστο ενσταντανέ από το 1975. Ο Γιώργος και ο Σταύρος.
Η Μουσών κράτησε σχεδόν τριάντα χρόνια. Οι ανάγκες επέβαλαν την εγκατάλειψή της, καθώς η εταιρεία μεταφέρθηκε στις κτιριακές εγκαταστάσεις της Μεταμόρφωσης. Τα πράγματα άλλαζαν και αυτό δεν άρεσε στον Γιώργο. Ο κόσμος γινόταν πολύπλοκος και θα γινόταν ακόμα πιο πολύ και δεν θα άρεσε ακόμα περισσότερο στο Γιώργο.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα που ήταν έκθεση Seat, θα γινόταν κατάστημα λιανικής ειδών μπεμπέ, κίνηση πρακτική αφού το μαιευτήριο είναι λίγα μετρά παραπάνω. Το κλίμα της Μουσών είχε χαθεί, όπως σιγά – σιγά χάνονταν και τα πρόσωπα που το σύστησαν. Οι εποχές γίνονταν επικίνδυνα απρόσωπες.
(Για μια προσωπική προσέγγιση στον άνθρωπο Γ. Μοσχού εδώ: Για τον Γιώργο)
|