Carrera – (Τρίτη 10 Απριλίου 2018) PDF Print E-mail

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ο  χώρος  που σήμερα περιγράφουμε ως «αγορά αυτοκινήτου» ήταν ένα ολάκερα διαφορετικό μέγεθος. Είχε  μια μορφή πιο δυσκίνητη, ελάχιστα καταναλωτική και σαφώς πιο συμμαζεμένη.


Ένα μικρό τμήμα του, ήταν ο τομέας των αξέσουαρ. Τα αυτοκίνητα, τότε, που ούτως ή άλλως ήταν πολύ πιο φτωχά σε εξοπλισμό, εισάγονταν στην πιο απλή, στην πιο οικονομική τους έκδοση. Έτσι αν ο αγοραστής ήθελε κάτι επιπλέον, θα έπρεπε να το προμηθευτεί από τα αντίστοιχα καταστήματα.

Τα οποία ούτε πολλά ήταν, ούτε  πληθώρα εμπορευμάτων είχαν. Τα περισσότερα από αυτά, βρίσκονταν συγκεντρωμένα στην οδό Βερανζέρου, χωρίς να διεκδικούν ποιοτικές δάφνες ή πρωτοποριακές ιδέες για τα εκθέματά τους.

Βλέποντας μακρύτερα, έχοντας ταυτόχρονα την αίσθηση του επιχειρηματία αλλά και την επιθυμία να εμπλακούν στο συγκεκριμένο χώρο, ο Γιώργος και ο Γιάννης Μεϊμαρίδης συλλαμβάνουν την ιδέα ενός διαφορετικού καταστήματος αξεσουάρ.

Για τα δικά τους οικονομικά μεγέθη η κίνηση αυτή ήταν πολύ μικρή. Το έπραξαν περισσότερο σαν υποαπασχόληση, σε ένα χώρο που είχαν συμμετοχή ως αγωνιζόμενοι,  παρά με οποιοδήποτε άλλο κίνητρο. Συστήθηκε λοιπόν μια ομόρρυθμη εταιρεία, όπου συμμετείχαν τα δυο αδέλφια και ο Στέφανος Ζάννος με ισόποσα μερίδια.

 

Δημοσιογραφική παρουσίαση του Carrera, όπως τυπώθηκε στο τεύχος 148 - 159 (Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1967) του περιοδικού Βολάν.

 

Κι έτσι την άνοιξη του ’66 άνοιξε στο νούμερο 16 της Πατριάρχου Ιωακείμ το Carrera. Λέξη ισπανική σημαίνουσα, ανάμεσα σε άλλες έννοιες, και «αγώνας». Εμπνευσμένη ονοματοδοσία σε μια εποχή, σε ένα τόπο που λίγα ήταν γνωστά για το περίφημο Carrera Panamericana, όπου σε ελεύθερη απόδοση θα το ερμηνεύαμε ως Παναμερικανικό αγώνα. Όπως και να είχε τα πρώτα εμπορεύματα ήρθαν πριν ανοίξει το κατάστημα και προσωρινά αποθηκέυτηκαν στο σπίτι του Στέφανου.

Ο οποίος Στέφανος, ανακαλώντας την εποχή θυμάται ότι το προηγούμενο επαγγελματικό του βήμα ήταν σε  ημιυπόγειο στην Καρνεάδου, που μαζί με τον Άγη Δικαιούλια μεσίτευε με έναν ιδιαίτερα πρωτοπόρο, για την εποχή, τρόπο, μεταχειρισμένα αυτοκίνητα.

 

...εικόνες και λεζάντα της ίδιας παρουσίασης.

 

Στις μέρες μας αισθάνεται κάπως περίεργα, που άφησε εκείνη την απασχόληση για να στήσει το Carrerα. Με ένα ακραία ευαίσθητο τρόπο, βρίσκει ψήγματα προδοσίας στην συμπεριφορά του. Υπερβολή πιθανότατα αφού μισό και περισσότερο αιώνα αργότερα, η φιλία με τον Άγη παραμένει ισχυρή. Σε κάθε περίπτωση μετά την αποχώρησή του, στη θέση του στο κατάστημα που άφησε, βρέθηκε ο Ανδρέας Χωρέμης.

Για όσους δεν έχουν παραστάσεις από τότε, γίνονται άμεσα κατανοητές οι πελώριες διαφορές που χωρίζουν τις εποχές. Στο κέντρο της Αθήνας και στο πιο κοσμικό σημείο της, στο Κολωνάκι, να λειτουργεί κατάστημα λιανικής αξεσουάρ αυτοκινήτων, όπου ανάμεσα σε άλλα πιο ταπεινά προϊόντα οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να βρουν τις πρώτες άφλεκτες, γαλάζιες και deux pieces, φόρμες με την υπογραφή του Les Leston ή ειδικά παπούτσια για οδήγηση από τους αδελφούς Τσινιβίδη και σωρεία άλλων αγαθών για το αυτοκίνητο και τον οδηγό.

Αξίζει να αναφερθεί επίσης ότι το ενοίκιο ήταν 12.000 δρχ. που για όσους έζησαν και θυμούνται τη δραχμή ακούγεται λίγο, αλλά για τα μέτρα της εποχής ήταν κάτι παραπάνω από τσουχτερό.

...εικόνες και λεζάντα της ίδιας παρουσίασης.

 

Ο Στέφανος θυμάται πως πέρα από τους αγωνιζόμενους και τους ένθερμους της οδήγησης, πολλοί καλλιτέχνες περιλαμβάνονταν στην πελατεία. Μερικοί από αυτούς ήταν οι: Δήμος Μούτσης, Βαγγέλης Πιτσιλαδής, Κώστας Χατζής, Γιώργος Νταλάρας, Σταμάτης Κόκκοτας. Για τον τελευταίο, πως θα μπορούσε να ξεχάσει ότι αγόρασε όργανα και για το πλεούμενο που είχε; Ανάμεσα σε αυτά ήταν και ένα  υψομέτρο!

Τέτοιου είδους καταστήματα λειτουργούσαν και σαν άτυπα κλαμπς. Φίλοι και γνωστοί περνούσαν και έμεναν ανοιχτά έως αργά το βράδυ. Συνήθως με συζητήσεις για αγώνες, τεχνικές λεπτομέρειες, επιδόσεις κλπ. Ως εκ τούτου είχαν δεχτεί και συστάσεις από τις αγορανομικές αρχές να τηρούν το ωράριο.

 

Οκτώβριος '66. Τατόι. Ο Στέφανος Ζάννος είχε την επιμέλεια των pits των Γιώργου & Γιάννη Μεϊμαρίδη και στον τελευταίο αγώνα ταχύτητας του ’66. Καθοδήγησε τους δύο οδηγούς με επιτυχία και το δεύτερο 1-2 από αδέλφια στην ιστορία των ελληνικών αγώνων, έγινε πραγματικότητα. Στην εικόνα οργανωμένος μπροστά στο τραπεζάκι του, λίγο πριν την έναρξη του 3ωρου αγώνα.


Πρώτος πελάτης, που μπήκε στο κατάστημα, μετά το πραξικόπημα της 21ης ήταν ο Γιάννης Μπελέγρης, με ένα 650 που είχε με τάσεις να γίνει Abarth. Φαντάρος, τότε ντυμένος με την υπηρεσιακή στολή, νεότατος ήθελε κάτι να ρωτήσει, να μάθει, αλλά η εμφάνιση του την μέρα του πραξικοπήματος, με υπηρεσιακή στολή δεν ήταν το πιο χαρμόσυνο μήνυμα για τον Στέφανο.

 

Πατριάρχου Ιωακείμ 16. Carrera. Χειμώνας 68 - 69. To κουκλί στο πρώτο πλάνο, είναι η δ/νίς Χριστιάννα Ζάννου. Στο φόντο όλα τα καλούδια που συγκινούσαν τους οδηγούς της εποχής. Το ίδιο σημείο κάποια πενήντα χρόνια αργότερα (κάτω),  το κατάστημα Palmers.

 

Ο Στ. Ζ. έμεινε στο Carrera μέχρι το ’70. Η οικονομική πορεία του εγχειρήματος δεν ήταν πλέον ανθούσα, ο ίδιος δεν μπορούσε να υποχωρήσει από τα χρήματα που εισέπραττε, ταυτόχρονα όμως δεν ήθελε να επιβαρύνει τους μετόχους και φίλους του. Αποχώρησε από το σχήμα και λίγο αργότερα το Carrera έσβησε. Ίσως να μην απέκτησε τον τίτλο του ιστορικού καταστήματος, άφησε όμως μια κληρονομιά και ένα σύνολο από ευχάριστες εμπειρίες σε όσους πέρασαν, συζήτησαν, ψώνισαν από εκεί.

Για να πάρουμε και ένα δείγμα των εποχών, το επόμενο επαγγελματικό βήμα του Στέφανου ήταν να συνεταιρισθεί με τον Νίκο Ζουμπρούλη, συνεργαζόμενος και με το επόμενο σχήμα του Carrera σε κατάστημα της Μιχαλακοπούλου. Έφτιαξαν λοιπόν ένα εταιρικό σήμα και καθώς είχαν και οι δύο επώνυμο που άρχιζε από Ζήτα έμοιαζε αρκετά με το αντίστοιχο εμπορικό σήμα του Σταύρου Ζαλμά.

Γνωστοί και φίλοι μεταξύ τους, τον επισκέφτηκαν, του το έδειξαν και τον ερώτησαν αν τον ενοχλεί. Έλαβαν την απάντηση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και προχώρησαν. Το περιστατικό, αναφέρεται έτσι ως χαρακτηριστικό των ηθών και των σχέσεων της εποχής. Δεν υποστηρίζω ότι όλα έτσι τότε, αλλά δυσκολεύομαι να βρω ταυτόσημες συμπεριφορές στις μέρες μας.

υ.γ. για το επόμενο επαγγελματικό βήμα του Στ. Ζ., τότε, καθώς μπαίναμε με φούρια στη δεκαετία του '70, θα υπήρχε πολύ Γαλήνη, που είναι βέβαια μια άλλη ιστορία.

 

Τελευταίο ράλυ του ’68 ήταν το Αττικοβοιωτίας. Έγινε υπό βροχή και με άσχημες συνθήκες. Στον τερματισμό ο Γιώργος Αργύρης (12oς) έχει μόλις βγει από το Cooper του και συνομιλεί με τον μηχανικό Σπύρο Βλάχο. Στο φτερό του mini διακρίνεται το αυτοκόλλητο Carrera.